Dagboek van Willeke: “Ja, we vertellen elkaar alles, maar dit kan ik niet vertellen”

Maandag 17 april

“Wanneer wordt het nou eens lekker weer,” zeg ik, “zo is er niks aan.” Beteuterd kijk ik naar mijn pistacheijsje.

“Doe je ogen eens dicht en geef me je telefoon”, zegt Lotte.

Als ik mijn ogen dichtdoe, lijkt het ineens alsof de zon fel schijnt. Ik doe een oog open en ik word recht in mijn oog geschenen door de zaklamp van mijn telefoon.

“Mens!” Ik lach en probeer mijn telefoon af te pakken van Lotte. Er gaat ijs over mijn broek en wanneer zij de telefoon ver boven haar hoofd houdt, tik ik die per ongeluk uit haar hand, de stenen stoep op. Krak.

We kijken er allebei in doodse stilte naar. Het scherm is in stukken.

“Shit”, zeg ik.

“Sorry sorry sorry”, ze raapt het ding op en aait het als een gewond diertje.

“Het is niet jouw schuld,” zucht ik, “ik sloeg ’m uit je hand. Fijn, weer iets om voor mijn moeder te verbergen.”

“Weer? Wat bedoel je?”

“Tja, gewoon, dingen”, zeg ik, “een feestje waar ik niet had moeten zijn.”

“En die jongen waar je verliefd op bent, toch? Wanneer ga je mij nou eens vertellen wie het is? Is het een gênant iemand? Is het Marius? Achter die puisten is hij geloof ik best knap, hoor.” Ze spert haar ogen wijd open. “Is het een docent? Want daar moet je echt mee oppassen. Julia heeft vorig jaar aan meneer Klop opgebiecht dat ze verliefd op hem was en dat ze daarom haar profielwerkstuk niet had gemaakt. En toen moest ze het alsnog maken.”

“Wat heeft dat met wat dan ook te maken?”

“Ik bedoel maar, als je verliefd bent op een docent moet je het tegen me zeggen.”

“Ik ben niet verliefd op een docent.”

“Maar waarom doe je dan zo raar? We vertellen elkaar toch alles.”

Ik staar de verte in en wrijf over de ijsvlek op mijn knie. Ja, we vertellen elkaar alles, maar dit kan ik niet vertellen. Wat Willem en ik hebben, voelt heilig. Hij is getrouwd, ik ben veel te jong en toch laat hij me met subtiele boodschappen weten dat hij ook verliefd is op mij. Als ik aan hem denk, heb ik vooral medelijden met hem: hij zit vast, hij heeft een kind met haar. Maar ik hou ook van Olivia. Ik ben haar oppas, dus ik weet hoe ik voor haar moet zorgen.

Wat als Simone eens niet terug zou komen van werk? Een auto-ongeluk… of nee, misschien verdwijnt ze gewoon, naar een ander land, weggelopen met een ander. Willem blijft achter met zijn dochtertje, heeft extra hulp nodig, gelukkig sta ik klaar. Ik ben er elke dag om voor Olivia te zorgen, we koken samen, hij schenkt een glas wijn voor mij in. Hij zegt: wat ben je volwassen voor je leeftijd, je lijkt wel vijfentwintig. Het is doodzonde dat je nog altijd op die middelbare school zit, daar ben je veel te slim voor. Hij zet een plaat op, we dansen… op een dag wordt het zo laat, dat ik maar beter niet meer naar huis kan gaan…

“Joehoe,” zegt Lotte, “heb je een beroerte?” Ze steekt haar vinger in mijn mond.

“Doe normaal”, sputter ik.

“Ik controleer of je wang hangt! Dat is een teken van een beroerte, ik heb een filmpje gezien.”

“Jij bent echt knettergek, Lotte, echt waar.”

“Jij dan, met je geheime liefde… O...” Ze kijkt me veelbetekenend aan. “O, ik weet het al. Lieverd, ik voel me gevleid, maar ik val helaas op de heren.” Ze kijkt me over haar bril heen aan en wappert met haar wimpers.

“Op een dag vermoord ik je en laat ik je opzetten”, zeg ik. “Ik maak een paraplubak van je.”

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!