Dagboek van Willeke: “Liegen voelt vreselijk, maar wie doe ik hier nou pijn mee?”

Donderdag

Ik zit in de keuken van tante Anja. Sinds de dood van oom Jaap is die onveranderd gebleven. Ja, natuurlijk, je neemt niet zomaar nieuwe meubels als er iemand doodgaat. Maar het is een gek idee dat hij aan deze zelfde tafel zijn ontbijt at. Ik ben met mama mee, een spontaan bezoekje, maar ik zag er erg tegenop. Als je praat met iemand die rouwt is het alsof diegene een andere taal spreekt. Haar verdriet is voor ons niet te begrijpen, en dat het leven voor ons gewoon doorgaat, dat is voor haar niet te begrijpen.

Anja zet een glas limonade voor me neer. Ze heeft er veel te veel siroop in gedaan maar ik zeg maar niks. Mama praat voor zich uit over haar werk, over hoe schuldig ze zich voelt dat ze geen powervrouw is die fulltime werkt. Anja zegt dat het veel belangrijker is om te genieten van je kinderen. Ze pakt het dikke handje van Titia en haar gezicht klaart helemaal op. Ze bukt om een kusje op Titia’s wang te drukken.

Mama kijkt uit het raam. Ik zie dat ze er emotioneel van wordt. Ik denk allerlei verwarde gedachtes over het leven, oude mensen die doodgaan en kindjes die erbij komen, de oneindigheid daarvan.

“Lieve pop”, zegt Anja, “Lief poppekind.”

Vrijdag

“Oh jee”, zeg ik tegen de docent maatschappijleer, “hoe kan dat nou?”

“Deze verdraaide machines ook. Vroeger gingen we gewoon naar de bibliotheek en schreven we onze verslagen met de hand. Een ópstel heette dat. Niks geen fratsen.” Hij tuurt door zijn dikke brillenglazen naar het bestand op zijn computerscherm, dat alleen maar leestekens bevat. In het midden van het bestand staat: corrupted document.

Het is een amateuristische vervalsing, maar dat weet hij niet omdat hij ongeveer honderd jaar oud is. De waarheid is dat ik helemaal geen verslag heb geschreven. Ik heb gisteravond, vijf minuten voor de deadline, dit zogenaamd beschadigde bestand ingeleverd.

Ik pruil. Ik zet mijn stem alsof ik bijna moet huilen. “Ik had er nog zo hard aan gewerkt. Maar nu wordt het natuurlijk als te laat beschouwd…”

“Nee nee, niet meteen piepen, ik weet het goed gemaakt. Als jij nou maandagochtend gewoon een papieren verslag op mijn bureau legt, dan kijk ik het gewoon na. Goed?”

“Heel erg bedankt!”

Gelukkig was dit het laatste uur van de dag. Ik hol het het lokaal uit naar het fietsenhok, pak mijn fiets en sjees naar de bushalte, waar de streekbus me ophaalt en naar papa brengt. In de bus kijk ik naar de namiddagzon op de velden. Met de bebouwde kom probeer ik ook mijn schuldgevoel achter me te laten. Liegen voelt vreselijk, maar hier doe ik toch niemand pijn mee?

Papa staat me zoals gewoonlijk op te wachten bij de halte. Hij heeft een t-shirt met korte mouwen aan en ik zie dat hij bruin is en gespierd van het harde werk op de zorgboerderij. Ik denk aan toen hij nog bij het pompstation werkte. Toen was hij bleek en doelloos.

Hij slaat een arm om me heen. “Lange week gehad, meis?”

“Ja”, zeg ik.

“Ik heb iets leuks om je te laten zien”, zegt hij. We lopen naar dezelfde stal waar we vorige maand nog hebben gedineerd. Nu is het weer gewoon een stal. Als we er bijna zijn hoor ik het: hoog gemekker. In de stal zijn vijf moedergeiten met hun kleintjes. De geitjes zijn nog heel jong, hun vachten glanzen en hun knokige beentjes zijn onhandig onder hun dikke buiken. Ik hurk om er eentje te aaien en hij laat het zich welgevallen. Hij hapt naar mijn mouw en sabbelt er even op. Wat is het leven simpel hier. Geen wonder dat papa zo veel gelukkiger is.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!