Dagboek van Willeke: “Lotte ziet mijn paniekerige gezicht en slaat een arm om me heen”

Zaterdag

Mijn vader had meer dan gelijk toen hij dit een logistieke nachtmerrie noemde. De twee weken die ik had om voor te bereiden zijn razendsnel omgevlogen en nu is het al bijna zo ver. Ik sta om me heen te kijken in de stal die vanavond een restaurant moet worden. Mijn handen zijn rood en schraal, ik heb de hele ochtend groentes schoongemaakt. Papa heeft de stal min of meer schoongeveegd, maar verder is er nog helemaal niets klaar voor vanavond. Ik kijk op mijn telefoon. Lottes moeder kan hier ieder moment zijn.

Daar hoor ik haar sputterende oude busje al. Ze parkeert voor de stal en Lotte springt uit de passagiersstoel, samen met haar vrienden van het decorteam. Ik zie tot mijn opluchting dat de hele bus vol ligt met spullen van de musical: lichten, bedrading, extra klapstoelen. Maar wat gaat het nog een hoop werk kosten. Lotte ziet mijn paniekerige gezicht en slaat een arm om me heen.

“Niks aan het handje, oké? Binnen een paar uur is het hier hartstikke mooi.”

Papa komt ons handenwrijvend tegemoet joggen en ik ben ietsje geruster. Hij en Lotte zijn de twee meest energieke mensen die ik ken. Ik kan de stal in goede handen bij ze achterlaten terwijl ik weer terug naar de keuken ren. Daar staat Myrthe hele bollen knoflook te verwerken om straks door een gigantische bak geitenricotta te roeren. De geur van de worteltaart begint de keuken te vullen. Ik neem weer mijn post in bij de mandoline. Daarmee kun je groentes flinterdun snijden. De verleiding is door de tijdsdruk groot om de venkel met een moordend tempo in snippers te snijden, maar ik werk voorzichtig en gestaag. Mama heeft me een filmpje gestuurd van iemand die zijn vingertoppen verliest aan zo’n mandoline.

Uren later zijn we eindelijk grotendeels klaar met het eten. De lasagnes zitten samengesteld en wel in ovenschalen, de groentes voor het voorgerecht zijn gesneden, de vinaigrette is gemaakt, de worteltaart staat af te koelen en de citrus-roomkaastopping staat in de koelkast. Ik ben kapot, mijn broek zit vol met vegen en mijn voeten doen pijn van al het geheen-en-weer. Ik knijp eventjes in Myrthes hand. Zij is ook al sinds zes uur vanmorgen bezig, maar door de lachrimpeltjes bij haar ogen ziet ze er altijd vrolijk uit.

Geen tijd om te gaan zitten. Ik moet terug naar de stal om te kijken hoe het daar gaat. En waar is Robbert? Hij had hier al een half uur geleden zullen zijn, met de tafellakens en servetten. We hebben nog maar een uur tot de gasten aankomen. Even denk ik dat alles alsnog in de soep gaat lopen, en ik sjok langzaam naar de stal, bang voor wat ik daar zal aantreffen. Eerst zie ik de sjieke auto van Robberts baas. Hij is er dus toch al! Dan stap ik de schuur in. Hij is compleet getransformeerd. Aan de balken van het hoge dak zijn lampen gehangen die een warm licht verspreiden. De vloer is brandschoon en de ruimte ruikt fris, naar lente. De tafels zijn bedekt met geruite tafelkleden, en overal staan bossen bloemen. In de hoeken van de stal zijn een zithoek gebouwd en een garderobe. En in het midden van alles staat de lange, magere gestalte van mijn broer, in een pak.

Ik ren op hem af en omhels hem, net terwijl hij commando’s staat uit te delen aan de beduusde toneelclub. “Rob, je bent er! Wat zie je er goed uit!”

“Natuurlijk,” zegt hij. “En maar goed ook, want niemand hier weet hoe hij een beetje normaal een servet moet vouwen.”

Ik kijk naar de tafels en stel me voor dat hier straks allemaal betalende gasten zitten. Ik voel zenuwachtige vlinders in mijn buik. Maar ik voel dat het gaat lukken. We hebben het echt voor elkaar gekregen.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!