Dagboek van Willeke: “Micha kijkt weg en begint zijn tas in te pakken. Lafbek...”

Woensdag

Als mama thuiskomt van haar werk vertelt ze over een Oekraïense vluchtelinge die ze heeft geïnterviewd. Een vrouw net als zij, met een kindje op schoot, en een man die ze in Oekraïne heeft moeten achterlaten. Ze is er duidelijk door van slag en ook ik begin me schuldig te voelen terwijl ik me over het eten buig, met de decadente ingrediënten uit de supermarkt die altijd vol ligt, waar ik mag winkelen van het geld van mijn ouders, waarna ik naar mijn eigen kamer met mijn eigen spulletjes mag. Om het schuldgevoel te bedwingen snauw ik iets tegen mama over dat we een vluchteling in huis moeten nemen. Ik denk aan het plannetje dat ik heb gesmeed met papa en Myrthe. Ik ben zaterdagavond bij ze blijven eten en heb de hele avond aan een plan gewerkt. Ik kwam er tot mijn eigen verbazing achter dat het écht kan, in twee weken een benefietavond organiseren. Nu nog minder dan twee weken.

Die avond bel ik mijn broer. Het duurt even voordat hij opneemt, en ik hoor dat hij ergens anders is dan thuis.

“Ben je nou weer op een feest?” vraag ik.

“Nou ja, feest. Het is een opening,” zegt hij.

“Op een schooldag!” zeg ik.

“Zo werkt dat niet helemaal als je gaat studeren,” lacht hij.

Ik vertel hem over de benefietavond, over wat Myrthe en ik allemaal gaan koken, en hoe we van een oude stal een sjieke eetkamer gaan proberen te maken. Hij verklaart me voor gek, net als papa, maar zijn stem klinkt bewonderend. Ik voel me trots, blijkbaar kan zijn kleine zusje toch indruk op hem maken.

“Klinkt geweldig, Wils. Ik koop natuurlijk graag een kaartje,” zegt hij.

“Je mag gratis komen,” zeg ik, “op een voorwaarde.”

“Je wil zeker dat ik ga staan bedienen.”

“Ah toe! Jij hebt van die mooie pakken. En je hebt van de zomer in een café gewerkt. Please! Doe het voor de vluchtelingen!”

Ik hoor hem bijna met zijn ogen rollen, maar dan zegt hij toch dat hij het zal doen. Hij zegt er zelfs een feest voor af.

“Omdat je zo aandringt,” zegt hij, maar ik weet wat hij eigenlijk bedoelt: omdat hij trots op me is.

Vrijdag

Na de toneelrepetitie leg ik in de kleedkamer mijn plan uit en vraag ik iedereen om hulp. De meesten zijn moe van het repeteren, de regisseur beult ons ook af nu de voorstelling zo dichtbij is, maar ik sta te springen. Ik heb helemaal geen tijd om moe te zijn, ik moet vanavond nog alle uitnodigingen versturen. Ik heb ook geen tijd voor huiswerk, en ik heb dan ook een heel zorgwekkend cijfer ontvangen, maar die zorg verschuif ik even naar de toekomst. Laat staan dat ik nu ook maar een seconde tijd heb voor een liefdesleven. ’s Nachts doet mijn hart nog een beetje pijn als ik aan Floris of Micha denk, maar nu ik zo veel te doen heb is het ondenkbaar dat ik mijn tijd zou verspillen aan “tortelen” zoals onze biologielerares dat soms noemt. Als ik zeg dat we ook een paar sterke jongens nodig hebben om met tafels te sjouwen, kijkt Micha weg en begint hij zijn tas in te pakken. Lafbek.

Gelukkig willen de mensen van het decorteam heel graag helpen, onder leiding van Lotte. Dat komt goed uit, want zij hebben verstand van verlichting en zijn het gewend om op een ladder te staan. De tweeling heeft een oudere broer die kan autorijden, en de moeder van Lotte kent andere Nederlandse initiatieven die iets zouden willen bijdragen aan ons avondje, dus we hebben ook plotseling biologisch perensap geregeld en afgedankte bloemen voor op de tafels. Het begint ergens op te lijken.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!