Dagboek van Willeke: “Mijn gedachten dwalen steeds naar Willem”

Zaterdag 11 maart

‘Hoe is het nu met de longen? Alweer bijna beter? We missen onze favoriete oppas!’ Willem heeft me een bericht gestuurd. Ik heb al een tijd niet opgepast op Olivia, ik ben als de dood om haar schurft te geven. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dat eerlijk tegen Willem te zeggen, dus ik heb gelogen dat ik bronchitis heb. Ik wil niet dat hij weet dat ik vieze beestjes op mijn huid heb.

Ik dwaal onrustig door het kleine stadscentrum met Lotte. Zij praat tegen me, maar ik hoor haar niet. Alles in de stad komt onbenullig op me over, de kleren in de etalages, de mensen op straat. Ik voel me opgefokt. Mijn gedachten dwalen steeds naar Willem. Zouden ze een andere oppas gaan zoeken als ik niet gauw terug ben? Ik stel me haar voor, een gezichtsloze meid met lang, mooi haar, en blote armen zonder parasieten erop. Willem die de deur voor haar opent, met zijn grote hand in zijn slaperige ogen wrijft. Er gaat een steek jaloezie door me heen.

Ik sta stil. “Lot, ik wil naar huis. Alles hier is nutteloos.”

“Prima hoor, ik dacht dat jij zo nodig een nieuwe broek moest. Mag ik je dan eindelijk leren om je eigen kleren te naaien?”

Ik werp een blik op de scheve overgooier die Lotte aan heeft over een dikke wollen maillot. “Ja, hoor.”

In de bus naar haar huis ben ik niet te genieten. Ze wil een spelletje spelen waarbij we moeten raden welk dier de ander in haar hoofd heeft, maar ik let niet op.

“Is het een octopus”, zeg ik afwezig.

“Nee”, zegt ze.

“Nou, dan speel je vals. Ik weet geen ander zeedier met meer dan vier poten.”

“Het was een kreeft”, zegt ze beledigd en ze kijkt langs me heen uit het raam.

Ik zucht. “Sorry Lot, ik zit met m’n hoofd ergens anders. Ik weet het goed gemaakt, oké? Ik blijf logeren en ik doe mee aan het Creatieve Uurtje.”

Het Creatieve Uurtje is een gewoonte van Lotte’s moeder, om na het eten aan “vrije expressie” te doen. Na de eerste paar Creatieve Uurtjes onttrok ik me er steeds aan, maar Lotte is er gek op. Ik ken niemand die zich zo weinig voor haar moeder schaamt als zij.

Bambi is ook dolblij dat ik wil meedoen. Na het eten (spelt, linzen) volgen we haar naar haar atelier (ijskoud tuinhuisje). Daar werkt zij aan een sculptuur (constructie van droogbloemen en ander tuinafval) en naait Lotte een trui van een oude sprei. Ik aarzel bij de tekenspullen en pak dan een stuk papier en een pen. Als vanzelf schrijf ik:

Laat mij dan jouw geheim zijn
En jij het mijne, dan
Zal ik spijt krijgen, en
Jij nog veel meer, maar
Is het niet een feit, dat
Wat geheim is
Het bewaren waard
En de pijn daarvan
Stiller, mooier, dieper

Voordat ik het zelf stom kan gaan vinden schrijf ik meteen nog een gedicht:

Wat is een boom voor een plantje
Wat een ster voor een figurantje
Wat is een zee voor een plas
Wat een kast voor een kind in die kast
Wat een wereld voor iemand erop
Wat een reus voor een bloem in de knop
Wat een oerwoud voor een salamander
Dat ben jij, dat ben jij, niemand anders

Als ik klaar ben blijkt Lotte over mijn schouder te kijken, haar halve trui op de grond in de steek gelaten. “Ik wist niet dat je gedichten schreef, over wie gaan deze?”

“Over niemand”, zeg ik, en ik vouw de krabbels haastig op.

“Goed zo”, zegt Bambi. “Vrije expressie hoeft ook niet ergens over te gaan!”

Lotte kent me langer dan vandaag. Ik heb wat uit te leggen.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!