Dagboek van Willeke: “Na deze biecht zit ik uitgeblust in mijn stoel”

Vrijdag 20 mei

Ik trek met een klap de voordeur dicht. Ik wil even snel de keuken in rennen om iets te eten voordat ik met Lotte en haar vrienden heb afgesproken. Maar aan de keukentafel zit mama met een hoofd van steen, als op Paaseiland. Ik weet het meteen. Ze is erachter.

“Wils…” begint ze, maar ik onderbreek haar.

“Sorry mam, moet echt haast maken. Ik heb afgesproken.”

“Je gaat nu zitten”, zegt ze, en ik schrik, want zo ernstig is ze nooit.

“Waarom heb jij het idee dat je het me niet kunt vertellen als het slecht gaat op school? Waar komt dat idiote gelieg en gedraai vandaan?”

“Mam, gelieg, ik…”

“Ja, gelieg. Je liegt al maanden over je schoolwerk, tegen mij en tegen Boy. Om over je vader maar niet te beginnen, die weet waarschijnlijk niet eens in welke klas je zit.”

“Doe niet zo lullig over papa.”

“Het gaat even niet over papa, het gaat erom dat jij me expres voorliegt. Ik dacht dat we eerlijk tegen elkaar waren, Wils. Waarom gaat het zo slecht op school? Is er nog meer aan de hand? Drugs?”

“Doe normaal! Natuurlijk niet!” Ik voel me in het nauw gedreven. Ik wil weer opstaan maar mama pakt mijn pols, hard. Dan wordt haar aanraking zachter, pakt ze mijn hand. Mijn ogen schieten zo snel vol met tranen dat het pijn doet. “Sorry”, zeg ik, “sorry, sorry, sorry.”

“Sorry waarvoor?” vraagt mama. “Zeg maar sorry tegen jezelf, je doet het alleen jezelf aan. Je mentor zegt dat je blijft zitten.”

Ik barst in huilen uit en vertel haar alles. Dat ik overweldigd was door de musical en de benefietavond. Dat ik zo veel ruimte in mijn hoofd kwijt was aan gedoe met Floris en Micha. Dat ik inderdaad gelogen heb, slechte cijfers heb verborgen, huiswerkopdrachten heb verzwegen, stiekem mama’s emails heb verwijderd. En dat het toen steeds makkelijker werd om te liegen. Op een gegeven moment deden de slechte cijfers me niets meer, ik kon gewoon doen alsof ze niet bestonden. En daarom is het zo ver gekomen.

Na deze biecht zit ik uitgeblust in mijn stoel. “Ik wil niet blijven zitten”, zeg ik met een klein stemmetje.

“Ik hoor volgende week of er nog mogelijkheden zijn”, zegt mama. Haar stem is ook zachter geworden. Ze aait mijn haar, en ik weet dat ze niet echt boos op me is, alleen teleurgesteld. Maar dat doet misschien nog meer pijn.

Ik wurm mijn hoofd onder haar hand vandaan en sta op.

“Ga je nu…”

“Nee, ik ga ze afbellen. Ik ga gewoon naar mijn kamer.”

En het is zo. Ik loop naar mijn tuinhuisje en begraaf me in dekens, ook al is het nog lang geen avond. Mijn bureau staat in de hoek als een vergeten dier, zo braaf door Boy in elkaar geschroefd, met speciale pennenbakjes en mappen, omdat dit zo’n druk schooljaar zou worden. De mooie dure schriften die ik mocht en waar nu bijna niets instaat. De laptop die ik per se nodig had en waar ik alleen maar Netflix op kijk. De spullen kijken me beschuldigend aan en ik kijk terug. Ik zou nu natuurlijk kunnen opstaan, mijn bureau opruimen, mijn agenda erbij pakken, orde kunnen scheppen in de chaos, en beginnen om alles in te halen. Veel docenten zijn tot coulance bereid als je je werk later inlevert, als je laat zien dat je echt een beter mens bent nu.

Maar ik blijf onbeweeglijk in bed liggen. Ik wil niet eens weten hoeveel werk het me gaat kosten om nu nog over te gaan naar het volgende jaar. Moedeloosheid valt over me heen als een pak sneeuw en ik val in slaap.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!