Dagboek van Willeke: “Rillend kom ik in mijn blote pakje bij bewustzijn”

Donderdag 6 april

Ik gooi mijn tas in de gang en trek de ijskast open. Er is weer eens niks lekkers. Ik eet met een lepel een hap smeerkaas en frommel snel het bakje terug als mama binnenkomt. Zij vindt dat normale mensen geen los beleg eten. “Zware dag, meizemeis? Je hebt wel een lekker lang paasweekend voor de boeg. Ga je iets leuks doen? Weer bij Rob logeren?”

Schaamte schiet door mijn hele lichaam, ik voel het tot in mijn tenen. Afgelopen weekend logeerde ik zogenaamd bij mijn broer terwijl ik naar het feestje ging met Phoebe. Wat je logeren noemt; ik kwam bij bewustzijn met mijn wang op de koude wc-bril in het antikraakpand, rillend in mijn blote pakje. Een van de jongens die het feest organiseerde stond in de deuropening met Phoebe te praten. Ik probeerde mijn ogen open te houden om te volgen wat hij zei. Hij was pissig op haar, vond dat ik haar verantwoordelijkheid was, of misschien dat ik te jong was om überhaupt op het feestje te zijn. Ik wilde me verontschuldigen en zeggen dat ik het zelf wilde, maar toen ik mijn hoofd optilde draaide alles en moest ik kokhalzen.

Ik moet wel duizend keer sorry hebben gezegd: toen ik iemands te grote jas aankreeg, toen Phoebe met de taxichauffeur onze fietsen in de achterbak propte, toen ik op weg naar huis nog een beetje uit het raam moest overgeven, toen ik de volgende ochtend bij Phoebe in bed wakker werd en haar hele kussen onder de mascara zat. Ik vertrok haastig en liep in mijn eigen kleren door een druk park naar het treinstation. Een lange wandeling, tot de kater alleen nog maar een doffe pijn in mijn achterhoofd was. Ik wilde die hele avond vergeten.

Wat voelt het slecht om tegen mama te liegen. Gelukkig vertelt Phoebe haar niks, mama is nu haar collega, soort van. Het wordt op de redactie vast niet gewaardeerd als de ene collega de dochter van de andere collega drugs geeft. Mama praat maar tegen me aan, over Arie die naar een hondentrainer moet, en ik knik haar vriendelijk toe.

Zondag 9 april

Ik neem Olivia van Willem over en hou haar op mijn heup zoals ik ook bij mijn zusje doe. Ze ziet er moe uit en haar gezicht is plakkerig. Ook Willem lijkt chagrijnig.

“Alles goed?” vraag ik. Het is bijna raar om hem in het echt te zien, zo vaak zie ik hem als ik alleen ben op mijn kamer, als ik stiekem de website van zijn bedrijf opzoek, als ik mijn gedichten over hem schrijf. De rimpeltjes bij zijn ogen zijn zichtbaarder dan ooit en hij staat met ongeduldige gebaren de keuken op te ruimen.

“Ik kan dat wel doen als Olivia slaapt”, zeg ik. Willem zucht en wast zijn handen. “Je bent een schat, maar is niet nodig”, zegt hij. “Ik ben gewoon een beetje gaar. Weer zo’n feestdag. Je weet hoe dat is met familie.” Zou hij ruzie hebben met zijn vrouw? Neemt hij mij in vertrouwen? “O, jullie hadden paasontbijt toch? Met...”

“Met de ouders van Siem. Je weet hoe ze kan zijn, alles moet dan... Perfect. Ze kan nooit gewoon even ontspannen. Vroeger was ze daar beter in.” Hij wrijft in zijn ogen en lacht dan een vermoeide glimlach. “Nu moeten we ook nog uit eten met mijn ouders. Ik zal je niet vervelen met mijn oudemannenproblemen.”

Terwijl hij zijn autosleutels zoekt, spoken zijn woorden door mijn hoofd. Hij en Simone hebben ruzie. Ze is niet meer zo ontspannen als ze vroeger was. Het gaat dus slecht met zijn huwelijk. Waarom wil hij dat ik dit weet? Is het een boodschap?

Meer lezen van Willeke? Dat kan hier!