Dagboek van Willeke: “Twéé jongens te verliezen van wie ik hield... Hoe dan?”

Maandag 6 juni

Uitgeput lig ik op de bank. Weer een vrije dag die ik heb doorgebracht met mijn neus in de boeken. Het regende de hele dag pijpenstelen en ik heb er stiekem van genoten. Ik zal het nooit hardop zeggen, maar het deed me goed dat iedereen die niet hoefde te blokken een kletsnat weekend had. Ik heb met veel leedvermaak gekeken naar Instastories van modderige festivals en verregende boottochtjes. Wellicht ten overvloede: het afkicken van mijn telefoon lukt nog niet.

Ook op de socials deze week: de eindexamenreis naar Mallorca. De zesdeklassers vieren welverdiend vakantie na hun eindexamens, en als ik naar hun foto’s kijk - bruine lichamen in de zon, uitzinnige gezichten boven emmers tequila sunrise - ben ik opnieuw bang dat ik mijn eindexamen nooit zal halen. Onzin, spreek ik mezelf toe in de stem van mijn vader, het is niet erg om een keertje te blijven zitten. Al die blowende jongens doen het ook en die worden toch advocaat. Ooit kom je bij je eindexamen en ga jij ook in zo’n piepkleine bikini naar Mallorca. Goed, dat laatste zou mijn vader niet zeggen. Maar dat eerste wel.

Met een diepe zucht blijf ik scrollen. Ik wil het ding wegleggen, dat inmiddels onprettig warm is door mijn klamme hand en het overmatige gebruik. Maar ik zoom in op een foto van een stel zesdeklassers dat staat te zoenen op het strand. Zij heeft haar armen om zijn lichaam geslagen, hij houdt teder haar gezicht vast. Ik vervloek mezelf. Hoe heb ik het voor elkaar gekregen om twéé jongens te verliezen van wie ik allebei hield? Ze moesten me opsluiten in een... echt, ik lijk wel gek. Als ik iemand had die mij zo kuste, zou het allemaal minder vreselijk zijn, dat gedoe met school.

Mama loopt door de woonkamer met Titia ondersteboven onder haar arm. Tiet jammert en heeft geen broek aan. Ik hoor mama met dingen kletteren in de keuken en ik weet dat ze in een rotbui is. Ze doet al de hele dag dingen tegelijkertijd: werkmails, de baby, het huis. Ik hoefde haar niet te helpen omdat ik het zo druk heb, maar nu wordt het haar duidelijk te veel. Toch sta ik niet op. Ik heb simpelweg geen zin. Het gekletter in de keuken wordt harder, alsof ze het expres doet. Ik ga rechtop zitten.

“Waar is Boy”, vraag ik, “hij is toch wel klaar met werken nu? Is het niet zijn beurt om te koken?”

Mama verstart met haar haar handen in het sop.

“Weet ik veel, Wils.”

Haar stem klinkt zo ijzig dat zelfs Titia stopt met mekkeren. De keuken is stil op het geluid van de kraan na.

“Sorry”, zegt mama, en ze draait de kraan uit. “Lange dag gehad. Boy is vast ieder moment thuis. En anders regel ik het avondeten.”

Ik glip de keuken uit om naar mijn kamer te gaan. Intussen krijg ik een reeks appjes van Lotte. Of het normaal is dat ze zonder haar vriendje Ferdy naar een feestje wil gaan.

Hij doet gewoon niet leuk mee op feestjes, snap je?
We zien elkaar al supervaak en dan kijken we altijd alleen maar suffe films.
Als ik dan met hem op de bank zit, denk ik best vaak: oh dit is saai.
Terwijl, ik hou wel van hem en hij is toch mijn favo persoon.
Dus waarom wil ik zonder hem chillen??
Is dat gek denk je?

Ze zijn toch niet helemaal perfect, al die relaties om mij heen. Misschien maar beter dat ik me nu op mezelf concentreer en niet met jongens bezig ben. Het is in ieder geval duidelijk dat ik niet met mijn probleempjes kan aankloppen bij mama of Lotte. Ik snak ernaar om even over mijn sores te praten met iemand die zelf geen drama heeft. Deze week maar weer eens langs bij mijn oma.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!