Dagboek van Willeke: “Voor ik het weet, sta ik zij aan zij met oma broodjes te smeren”

Zaterdag 23 april

Sloom skeeler ik op en neer door de straat. De meivakantie strekt zich voor me uit, een lange week waarin ik niks heb gepland. De benefietavond is voorbij, de musical is voorbij, Robbert is weer terug naar Amsterdam. Ik heb de hele ochtend in bed gelegen en op mijn telefoon gezeten tot ik er scheel van werd, totdat Boy op mijn raam tikte en zei dat ik naar buiten moest. “Zonlicht is gratis medicijn voor de geest!” Ik ben dol op Boy, hoor, maar het is soms vermoeiend hoe gelukkig die man is.

Ik skate het centrum in, waar ik bijna op mijn plaat ga door een hondenlijn, en waar ik streng word toegesproken door een mevrouw van de wijnwinkel. Dus dat is mijn beloning voor een frisse activiteit in zon. Ik ga op een stoepje zitten en verwissel mijn skeelers voor de gympen die ik in mijn rugzak heb meegenomen. Ik zou deze week zonder school natuurlijk maar voor één ding moeten gebruiken: leren, huiswerk inhalen, mijn docenten mailen over herkansingen, aan mijn rapport denken. Maar de berg werk die op mijn bureau ligt, is zo intimiderend dat mijn brein de gedachte eraan lijkt te vermijden. Morgen, morgen begin ik echt.

Ik besef dat ik tegenover het lunchtentje zit waar oma werkt. Als ik naar binnen loop met mijn skeelers in mijn hand zie ik haar staan met haar gekke mutsje op, diep in concentratie, vervaarlijk zwaaiend met een broodmes. Eventjes sta ik daar gewoon naar haar te kijken, tot ik besef dat ze het allemaal niet redt. Klanten zitten geërgerd te wachten en de bestellingen hopen zich op.

“Hai oma”, zeg ik, en daarna nog een keer, want ze hoort me niet. Ze begroet me zonder op te kijken van haar werk. En voor ik het weet sta ik naast haar, met net zo’n mutsje op, en staan we zij aan zij broodjes te smeren. Het voelt goed, zo doelgericht werken, iets maken, op mijn benen staan. De dag vliegt voorbij, en als ik oma’s baas te spreken krijg, dan zegt hij dat ik voortaan elke zaterdag mag komen werken. Even vergeet ik al mijn schoolstress. Ik ga lekker geld verdienen, al is het maar een beetje, en iets te doen hebben, en gezellig met oma en klanten kletsen.

Die avond aan tafel vertel ik het aan mama en Boy, dat ik nu een baantje heb. “Iedere zaterdag”, zeg ik met mijn mond vol. “Straks kan ik zelf op vakantie van het geld, dan hoef ik niet met jullie mee”, plaag ik.

“Ja hoor”, lacht mama, “want je hebt het altijd zo vreselijk met ons. Bel me maar als ik je moet ophalen uit een hostel vol vlooien, dan mag je alsnog in ons zwembad.”

Boy zegt: “Heb je daar wel tijd voor, voor een baantje? Dit is een druk schooljaar, en je hebt nog maar een paar maanden voor je eindrapport. Laat je niet al te veel afleiden, werken kun je altijd nog.”

“Ja hoor, ik heb juist veel te veel tijd”, lieg ik snel, “nu de musical voorbij is. Ik kan toch niet alleen maar zitten blokken.”

“Laat dat arme kind lekker een bijbaantje hebben. Ze heeft school helemaal onder controle”, zegt mama afgeleid, terwijl ze een klodder van Titia’s eten van haar blouse veegt. “We hebben eerder dit jaar hard gewerkt om haar cijfers op te krikken. Het gaat een stuk beter nu. Toch, Wils?”

“Ja, precies”, zeg ik. Ik duik onder de tafel om Arie achter haar oren te krabben. Ik wil geen oogcontact met Boy. Als ik weer boven de tafel kom kijkt hij me indringend aan.

“Dan is het goed”, zegt hij, “school is belangrijk.”

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!