Dagboek van Willeke: “Wat heeft Alicia gezegd om alle meisjes aan haar kant te krijgen?”

Maandag 30 januari

Langzaam eet ik mijn boterham. Het is een goede boterham, stevig brood met lekkerskaas zoals ik dat als kind noemde, belegen boerenkaas. Toch smaakt het me niet en ik kauw zo lang dat het brood in mijn mond naar niets smaakt. Niemand zit naast me in de kantine.

Ik heb het gevoel dat ik met de nek wordt aangekeken sinds ik het artikel heb gepubliceerd waarin ik uitleg dat het helemaal uit de hand is gelopen met meneer Van der Poel. Daarin gaf ik de schuld aan de steeds groter wordende leugens en roddels. Ik heb niemand rechtstreeks genoemd, maar iedereen weet dat het over Alicia gaat.

Doordat ik met mama naar de schoolleiding ben gestapt, hebben zij met Alicia gepraat. Net zo lang tot ze moest toegeven dat ze gelogen had. Toen ik dat hoorde was ik vreselijk opgelucht, ik dacht dat we het hele geval zouden kunnen vergeten. Maar er is nog steeds iets aan de hand, ik voel het. Aan de andere kant van de kantine zit een grote groep meisjes om Alicia heen. Alicia ligt met haar hoofd op iemands schoot en lacht zo hard dat ik het hier kan horen. Niemand heeft het uitgesproken, maar ik voel dat ze voor haar hebben gekozen - dat ik de verrader ben geweest. Nemen ze het haar dan niet kwalijk dat ze een onschuldige man van iets vreselijks heeft beschuldigd?

Ik berg de rest van mijn boterham op en sjok naar de mediatheek. Daar zit Lotte vaak, ze maakt collages van oude tijdschriften. Ook deze keer is ze er en ik ben vreselijk blij om haar te zien. Ze ziet aan mijn gezicht dat het niet goed zit. Ik hoef niets uit te leggen. Ze knijpt even in mijn arm en zegt: “Je weet toch dat het zo overwaait. Alicia heeft nou eenmaal veel vriendinnen.”

“Maar waarom zijn ze boos op mij en niet haar? Ik moest het toch doen, anders was Van der Poel heel erg in de problemen gekomen.”

“Ja, weet ik veel. Omdat ze die broer heeft met issues? Ze heeft het in ieder geval heel moeilijk thuis.”

“Dat zou niet moeten uitmaken”, zeg ik nukkig. “Iedereen heeft het moeilijk thuis.”

“Mensen hebben gewoon veel sympathie voor haar, snap je? Ze is ook een heel emotioneel iemand. Jij bent meer…”

“Nou komt het”, zeg ik.

“Tja, ongenaakbaar, of zo.”

“Ongenaakbaar? Bedoel je arrogant?”

“Nee nee. Maar wel… een beetje moeilijker te bereiken? Het lijkt altijd alsof je alles voor elkaar hebt. Niet voor mij natuurlijk, ik weet dat jouw leven een rommeltje is.” Ze lacht scheef naar me.

“Vond je dit echt het moment om mijn persoonlijkheid te analyseren?”

De bel gaat. Lotte veegt haar knipsels een map in en ik loop achter haar aan naar Engels. We hebben les met Alicia, die demonstratief aan de andere kant van het lokaal gaat zitten smiespelen met haar vriendinnen. Ik moet me fysiek verzetten tegen de aandrang om met mijn ogen te rollen. Wat een ongelofelijke aansteller. Wat zou ze hebben gezegd om alle meisjes aan haar kant te krijgen? Wat moet ik tegen haar zeggen om dit recht te trekken? Ik heb helemaal geen zin om het goed te maken met haar. Zij zou sorry moeten zeggen tegen ons, dat ze ons glashard voorgelogen heeft.

Ik buig me over mijn schrift en voel ogen in mijn achterhoofd branden. Ik vervloek mezelf en die stomme schoolkrant, ik vervloek mijn lieve betrokken moeder die zich hier per se tegenaan wilde bemoeien en ik vervloek de hele middelbare school. Het voelt alsof ik hier al honderd jaren heb doorgebracht en nog honderd jaren te gaan heb.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!