Dagboek van Willeke: “Zeg alsjeblieft niet waarvan je me kent, mijn moeder mag het niet weten”

Zondag 23 april

Ik moet op mijn tenen staan om het podium te zien, waar een kleine ronde vrouw in een megafoon roept. “Wonen is een recht!” roept ze, “huizen zijn geen beleggingsobjecten!”

“Phoebe, laat mij eens voor je? Ik zie niks!” Phoebe, die een kop groter is dan ik, gaat naast me staan en slaat een arm om me heen.

“Wat een hoop mensen, hè? Je zou bijna gaan geloven in een socialere toekomst! Huizen voor iedereen! Dan kun jij na de middelbare school ook gewoon in de stad komen wonen.”

“Moet jij niet achter m’n moeder aan? Jij hebt de microfoon.” Als we door de menigte duwen om mama te zoeken staat ze twee hippies op leeftijd te interviewen, op de ouderwetse manier, met een opschrijfboekje in haar hand. We zijn met haar mee op reportage, een stuk over deze demonstratie tegen de wooncrisis.

Het gaat ons allemaal aan – Robbert wordt binnenkort zijn huis uitgezet en heeft nog geen nieuwe kamer gevonden, ook Phoebe is tijdelijk aan het onderhuren, en ik zie de hoop op een normale studentenkamer elk jaar kleiner worden.

Er loopt een jongen langs die gekleed is in een houten ton. JUBELTON staat erop geschreven, en op de achterkant ZONDER MIJ KOM JE ER NIET. Ik trek aan mama’s arm, dit moet ze opschrijven voor haar stuk. Maar ze zit volledig in haar telefoon gedoken en hoort me niet. Dit is al de zoveelste keer vandaag dat ze met haar hoofd ergens anders is.

“Is er wat met Tietje?” vraag ik.

“Hm?” Ze kijkt verstoord op.

“Is er wat aan de hand thuis? Je bent echt op een andere planeet.”

Ze stopt haar telefoon weg. “Gewoon mijn baas, Wils. Trouwens, alsof jij niet altijd op je telefoon zit.” Ik verander van onderwerp voordat ze beseft dat ze mijn telefoon nog helemaal niet gezien heeft vandaag, omdat ik het in stukken gebarsten scherm zorgvuldig uit haar zicht heb gehouden.

“Kijk, daar heb je Extinction Rebellion”, zeg ik, en ik wijs naar een groep jonge mensen, helemaal in zwart gekleed. Ze zien er cool uit en een beetje gevaarlijk.

“En de jeugdafdeling van GroenLinks”, zegt Phoebe. Die zien er een stuk braver uit, ze delen groene appels uit en hebben allemaal frisgewassen haar.

“En de krakers”, zegt mama, “wat grappig, ze zien er nog net zo uit als vroeger.” Plotseling maakt Phoebe zich van ons los en rent naar de krakersgroep, haar blonde haren wapperen achter haar aan. Een lange dunne jongen stapt uit de groep naar voren. Ik herken hem maar weet niet waarvan, tot ik Phoebe hoor roepen. “Raafje! Wils is hier ook!”

Ze trekt Raaf naar mij en mama toe en ik herken hem van het rampzalige feest. Hij schudt mama netjes de hand, omhelst mij, en ik bedenk dat ik hem iets moet toefluisteren: zeg alsjeblieft niet waar je me van kent, mijn moeder mag het niet weten. Maar het is te laat.

“Willeke, goed om jou weer op twee benen te zien staan. Heb je die nacht nog een beetje overleefd?”

“Ja”, zeg ik zachtjes, “ja hoor.” Laat mama nu alsjeblieft weer in haar telefoon gedoken zijn. Maar als ik even naar haar kijk staart ze Raaf strak aan.

“Ik zei al tegen Phoeb, neem nou niet van die jonkies mee. En alleen bier, geen zware shit, anders kunnen we weer een ambulance bellen.” Hij geeft Phoebe een speels klopje op haar schouder. “Niet iedereen kan zoveel hebben als dit feestbeest.”

Phoebe en Raaf zien iemand die ze herkennen en zijn plotseling weg. Ik blijf alleen achter met mijn moeder.

“Wils”, zegt ze, “je gaat nu even heel eerlijk tegen me zijn. Wat heb jij in godsnaam uitgespookt?”

Meer lezen van Willeke? Dat kan hier!