Dagboek van Willeke: “Zou het slecht gaan tussen die twee?”

Vrijdag 3 februari

Simone doet de deur open. Ze is een beetje buiten adem, van het drukke voorbereiden denk ik, want haar haar heeft ze mooi opgestoken en ze heeft moeilijke schoenen aan. “Willeke! Wat fijn dat je zo last minute kon komen. Het is niet vaak dat iemand zomaar een vrijdagavond vrij heeft! Mijn moeder zou komen, maar ze is ziek.”

“Tja, weinig te doen op een vrijdagavond, dat krijg je als je een loner bent”, grap ik, maar het klinkt zuur. Ik verander snel van onderwerp terwijl ik de gang in stap. “Wat gaan jullie doen vanavond?”

“Ik ga met de meiden naar een toneelstuk en daarna een laat diner. Willem doet iets met zijn broer, geloof ik, hij gaat rechtstreeks uit werk.” Ik kijk haar aan terwijl ze in haar handtas rommelt. Zij en haar man gaan niet samen iets leuks doen op vrijdagavond? Ik dacht dat ze zo verliefd waren. En ze weet niet eens wat Willem aan het doen is. Zou het slecht gaan tussen die twee? Misschien is Willem wel ontevreden, op zoek naar iets nieuws. Bijna de helft van de huwelijken eindigt in scheiding.

Olivia komt aangesukkeld met haar ondergekwijlde lappenpop, een varkentje dat ook Olivia heet. Ik richt me op mijn taak en Simone trekt de deur achter zich dicht.

Zaterdag 4 februari

Het schemert als ik op de stoep sta bij Robbert. Ik wissel de volle boodschappentas van mijn linkerhand naar mijn rechter, en zet hem uiteindelijk gewoon op de grond. Als hij opendoet ziet hij er moe maar vrolijk uit. Hij heeft de hele dag gewerkt in het café.

“Wat heb jij nou bij je?”

“Restjes, groente, brood, dat soort dingen”, zeg ik, en ik laat hem de tas zien. “Van mama.”

“Ah nee, ze was vanochtend ook al in het café om een stuk kaas te brengen”, lacht hij.

“Lief toch, ze denkt dat je verhongert.”

“Is ook wel een beetje zo. Ik word pas de twintigste uitbetaald.”

Ik loop achter hem aan de steile trap op. Als ik probeer de trapleuning vast te pakken, geeft die mee. Er ploft wat gips naar beneden uit de grote gaten waarin losjes schroeven zijn gedraaid.

“Shit, sorry”, zeg ik.

“Geen zorgen, dat heb jij niet gedaan, dat ding is al tijden stuk. De huisbaas bestaat niet eens echt, we kunnen alleen klagen via een contactformulier.”

Als we boven zijn, wijst hij naar de kamer naast de zijne. “Kamiel is op skivakantie met zijn studievereniging, je mag zijn kamer gebruiken.”

Wat onwennig leg ik mijn logeertas in de ongezellige jongenskamer. Ik loop de kleine woonkamer in en ril. Ik krijg de kou van buiten niet uit mijn kleren en als ik op de thermostaat kijk zie ik waarom - het is hier vijftien graden.

“Rob, mag ik je verwarming aanzetten? Het is hier niet te doen, zo koud.”

“Ben je gek geworden”, zegt hij. “Ik moet echt even op mijn geld letten. Ik heb de rest uitgegeven aan deze, niet tegen mama zeggen.” Hij haalt een paar schitterende enkellaarzen uit de kast van zacht leer in een warme bruine kleur. Ik aai ze bewonderend.

“Van zuinigheid is ook nooit iemand gelukkig geworden”, zeg ik.

“Precies! En als ik straks echt kunstenaar ben, wil iedereen mijn werk kopen omdat ik er zo goed uitzie.”

Ik ruim de boodschappen in en word een beetje ongelukkig van het idee dat we nu restjes gaan opwarmen van thuis. “Heb je verder helemaal niks?”

“Nee... maar er zit een geweldige Chinese noedelplek in de buurt. Spotgoedkoop.”

“Fijn”, zeg ik, en ik trek mijn wanten weer aan. “Ik heb oppascash van gister, ik trakteer.”

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!