Interview – Karin Slaughter
Een harde werker. Iemand met een ijzeren discipline, dat is de enige conclusie die je kunt trekken als je het cv van thrillerschrijfster Karin Slaughter bekijkt. Ze was nog maar begin twintig toen ze een eigen bedrijf runde, vijfentwintig toen ze dat alweer verkocht en bedacht dat ze voor haar dertigste een roman gepubliceerd wilde hebben. Nu, op haar 41e verschijnt haar twaalfde thriller onder de titel Genadeloos. Dertig miljoen boeken heeft ze wereldwijd inmiddels verkocht, maar geen haar op haar hoofd die eraan denkt om het er eens van te nemen.
“Ik kan wel lui zijn, maar pas als het werk gedaan is”, zegt ze en dat betekent dat ze nadat het ene boek af is, meteen aan het andere begint. Je zou zeggen dat een auteur van haar kaliber niet meer bij ieder boek de wereld over reist om te signeren of lezingen te houden. En toch… toch kwam ze bij elk nieuw boek weer in Nederland om van boekhandel naar boekhandel te gaan, vragen te beantwoorden, haar handtekening te zetten en passages uit haar boeken voor te lezen.
Alleen gaat het dit jaar anders. Afgelopen mei nodigde Karin een klein clubje Nederlandse journalisten uit om bij haar op bezoek te komen in de stad waar ze woont, Atlanta. Ze leidt ze rond langs plekken die een belangrijke rol in Genadeloos spelen, de ‘slechte’ en de ‘goede’ wijken, het Grady Memorial ziekenhuis waar Sara Linton, de hoofdpersoon uit haar thrillerserie, werkt, de Varsity (een fifties fastfoodketen) en als hoogtepunt laat ze de schietbaan zien waar ze zelf geregeld komt.
Ja, natuurlijk heeft ze een wapen. Dat is in dit deel van Amerika heel gebruikelijk. Of ze het zou gebruiken? Ja, hoor, daar hoeft ze geen moment over na te denken. Liever een slachtoffer maken dan een slachtoffer zijn. Dat is haar credo.
Een dag later zitten we aan de thee in het beroemde en luxueuze Four Seasons Hotel en is er, weg van de verzengende hitte van Atlanta, ruimte om wat langer te spreken over haar werk en haar leven.
Waar komt je nieuwsgierigheid naar misdaad vandaan?
“Dat heb ik van mijn vader. Al bleek laatst dat hij zich van geen kwaad bewust is. Er was namelijk een journalist bij ons om een vader-dochter verhaal te maken en zij vroeg mijn vader ook of ik altijd zo geboeid ben geweest door moord en doodslag. Tot mijn grote verbazing zei hij dat hij geen idee had en dat het echt niet iets was wat hij en mijn stiefmoeder gestimuleerd hebben.
De grote grap kwam na het interview. Die journaliste zette haar bandje uit en vroeg hoe ze het best kon rijden en vervolgens begon mijn vader een heel verhaal over ‘dat ze niet linksaf moet gaan, want dat bij die en die brug nog steeds politietape zat om de plek te markeren waar laatst een lijk gevonden is’. Ik wil maar zeggen: van wie zou ik het hebben?”
Opvallend aan jouw boeken zijn de gruwelijkheden die je tot in details beschrijft. Hoe bedenk je die?
“Ik zal je eerlijk zeggen dat ik niets kan bedenken wat erger is dan wat er gebeurt in het echte leven. De gruwelijke dingen die ik beschrijf, zijn één voor één echt gebeurd. Ik lees veel over misdaad en hoe moordenaars te werk gaan en in mijn boeken probeer ik het dan nog wat af te zwakken. Als schrijver ben ik altijd op zoek naar het waarom.
Waarom zijn mensen in staat tot dit soort wandaden? Inmiddels ben ik er wel achter dat er nooit een makkelijk excuus is. Je kunt nooit zeggen dat er één moment in iemands jeugd was dat ervoor zorgde dat hij een moordenaar werd. Het gaat erom wat er gaandeweg in iemands leven gebeurt. En laten we vooral ook niet uitvlakken dat moordenaars vaak een geestesziekte hebben.”
Winnen!
Libelle mag 15 exemplaren van ‘Genadeloos’ weggeven. Vul snel het winformulier in! Deze actie loopt tot 4 juli 2012 Deze actie is inmiddels afgelopen. Kijk voor meer winacties op libelle.nl/winnen
Lees het gehele interview in Libelle 26
Lees ook het interview met schrijfster Tatiana de Rosnay
