Wraakvrouw - hoofdstuk 15: “No way dat Mark me hier mag zien. Of zijn vrouw”

Ik kan nu twee dingen doen: het naïeve vrouwtje uithangen of de regie pakken. Ik kies voor het laatste.

“Ik gun mezelf een souvenir van deze geile avond”, zeg ik, en ik zet mijn woorden kracht bij door Wesley op een tintelende tongzoen te trakteren. Het werkt, want hij drukt me stevig tegen zich aan.

“Volgende keer gewoon even vragen, oké?”

“Heb ik nu al zin in”, flirt ik, “in die volgende keer.” Ik meen het ook nog.

Met zijn boxer diep in mijn tas, zet Wesley me diep in de nacht af op de carpoolplaats. Logeren zit er niet in, maar ik moet toegeven dat het me nu heerlijk zou lijken om weer eens in de warme armen van een grote man in slaap te vallen.

We nemen afscheid met een lange zoen en een hele rits ‘tot snel’s’. Wesley rijdt als eerste weg en ik maak vanuit de auto nog gauw een foto van zijn nummerplaat.

DINSDAG

Het is druk op de afdeling en dan zijn er nog twee nieuwe patiënten onderweg ook. Een bejaarde dame met COPD en een man van 49 met een klaplong hoorde ik net. Mijn dienst zit er bijna op, maar Marjo vraagt of ik twee uurtjes langer kan blijven, om de piek op te vangen. Tuurlijk doe ik dat. We hebben het allemaal al druk genoeg en er is niets zo vervelend als een patiënt wil helpen en voelen, of eigenlijk weten, dat je pas over anderhalf uur die kamer op kan, terwijl hij of zij je nu nodig heeft.

“Doe jij de opnames?” vraagt ze, “dan kan de rest afmaken waar ze mee bezig zijn.” Ik vind het prima en loop naar de lift om de eerste patiënt op te halen.

Collega Margje biedt aan om de oudere dame op te halen, dan krijg ik de klaplong. Op het moment dat de liftdeuren opengaan zie ik een lang gestalte met een bekend kapsel op het witte kussen liggen.

Nee! Huh?

Shit! Dit is Mark! Blonde vrouw met sluik haar ernaast, dat is Annemarie. Ik herken haar van Facebook. Ze kijkt bezorgt en klemt haar crèmekleurige handtas als een Frans stokbrood onder haar arm. Blijkbaar hebben ze het toch gered samen.

No way dat Mark me mag zien. Of zij.

“Waar wil je ’m hebben?” vraagt mijn collega, alsof het om een bos tulpen gaat.

“Kamer 14 kan!” is het enige wat ik roep. Ik draai zo snel mogelijk om en zoek Chantal.

“Kom jij daar ook heen dan”, dringt deze naamloze broeder aan, maar ik doe net of ik het niet hoor.

Pas achter de vierde deur tref ik Chantal. Ze staat net een katheter in te brengen.

“Je bent dringend nodig in kamer 14”, zeg ik, “ik neem je hier wel over.”

“Hoezo?” vraagt ze geïrriteerd. “Kan jij niet gaan dan? Of Margje? Dit is niet de makkelijkste klus zoals je weet, dus ik laat mevrouw Huisman hier liever niet zomaar in de steek.”

“Dat begrijp ik, maar dit is een noodgeval. Dus: alsjeblieft?”

Chantal kijkt verbaasd om en ziet meteen dat het hier een persoonlijke gunst betreft.

“Vooruit”, antwoordt ze. En dan richting mevrouw Huisman: “Gelukkig is katheteriseren jouw specialiteit.”

“Dank je wel”, zeg ik zacht, met een kneepje in haar bovenarm benadruk ik hoe zeer ik het meen.

Mijn hart klopt nog steeds in mijn keel en mijn handen trillen. Geen beste combinatie voor het smalle slangetje en mevrouw Huisman.

“Kind, gaat het wel?” vraagt ze met een krakende stem.

“Sorry mevrouw”, geef ik toe, “ik kan me even niet zo goed concentreren. Vindt u het goed als ik even naar het toilet ga en zo terugkom?”

“Tuurlijk meissie. Ga gerust hoor. Ik ga toch nergens heen.”

We kunnen er allebei om lachen.

Vragen verdringen elkaar in mijn hoofd. Zittend op het toilet lukt het me niet eens om te plassen, want ik heb het te druk met denken. Mark heeft dus een klaplong. Annemarie is erbij, dus blijkbaar heeft ze hem vergeven. Of hij heeft alles ontkend. Wat zou hij doen als hij me ziet? Of zij? Ze zou mijn naam kunnen herkennen, en misschien zelfs mijn stem. Met zo’n klaplong blijf je al gauw een dag of vier opgenomen, dus de kans is groot dat ik kamer 14 een keer in moet. Zeker nu ik tot en met zondag ingeroosterd sta.

Shitterdeshit. Ik zal Chantal in vertrouwen moeten nemen, dat kan niet anders. Ik móét een verdeling met haar maken, want ik kan die confrontatie echt niet aan. Straks dienen ze nog een klacht tegen me in, wegens geschonden vertrouwen. Hoewel dat me wel erg sterk lijkt. Maar toch.

Wanneer ik weer bij mevrouw Huisman aankom, is ze in slaap gevallen. Ik besluit later terug te komen en eerst even langs Marjo van de roosters te gaan. Toch maar kijken of ik met iemand kan ruilen.

“Marrrrr”, vraag ik op mijn nonchalantst, “kan ik een paar diensten ruilen, in ieder geval morgen en overmorgen?”

“Ik wou da’k ’t je kon geven meid”, zucht ze, “maar ik heb drie zieken en twee vakanties, en volgende week nog meer vakanties. Daarom ben jij er nu ook extra, weet je nog?”

Ik zucht. “En kan ik naar de nacht in plaats van overdag?”

“Wel, die hoor ik niet vaak. Wie weet. Ik ga eens bellen voor je. Wat is er dan?”

“Oh, eh, thuis wat dingen”, lieg ik. “Laat je me weten als er toch een optie is?”

“Zekersssss.”

Op de gang kom ik Chantal tegen.

“Mevrouw Huisman viel in slaap, dus ik zet haar katheter zometeen”, zeg ik. “En bedankt, hè.”

“Wat wás dat nou?” vraagt ze.

“Lang verhaal”, zeg ik, “iets met oud zeer en die mensen uit kamer 14. Dus superlief dat je met me wilde ruilen.”

“Nou, ik had niet echt keus geloof ik.”

Ik glimlach schuldbewust.

“Hoezo oud zeer dan? Hoe ken jij die man?”

“Laat ik het zo zeggen: hij heeft niet alleen een klaplong maar ook een gekwetst hart. En blijkbaar een vrouw.”

“Neeee!! Heb je hem gedatet?”

“Stttt! Zoiets ja. maar ik kan daar echt niet naar binnen en ik sta ingeroosterd voor dagdiensten tot en met zondag, dus ik ben de sjaak.”

“Dat ben je zeker, want vandaag kan ik je dekken, maar vanaf morgen heb ik vakantie en zal je toch echt over je rotzooi heen moeten stappen.”

“Shit!”

“Weet je, je moet het zo zien, als hij een vrouw heeft, heeft-ie meer te verliezen dan jij. Daar weet je zelf alles van. Dus wat gaat-ie doen? Met z’n klaplong in bed en z’n vrouw aan zijn zij? Dit vraagt om een mooi staaltje toneel aan zijn bed, Mirjam. Dat kun jij best.”

Chantals woorden stellen me gerust, al kent zij natuurlijk niet het hele verhaal. Inderdaad: Mark ging vreemd en ik heb slechts de waarheid aan het licht gebracht. Mij treft geen blaam.

“Wil jij vandaag nog wel zijn zorg doen?” smeek ik. “Dat geeft mij de tijd om me mentaal voor te bereiden. Dan ga ik nu naar mevrouw Huisman toe.”

“Is goed. Deze onthoud ik wel, schattie!”

Anders ik wel.