Wraakvrouw - hoofdstuk 11: “De kusjes worden likjes. Overal. Eerst zacht en dan steeds steviger”

Jos legt me al drie dagen digitaal in de watten en heeft me nu uitgenodigd op de woonboot van een vriend van hem. Voor een soulnight, zei hij, maar de muziek was slechts een cadeauverpakking voor de seks. Wat prima is, in dit geval.

De deur zwaaide meteen open toen ik kwam aanlopen en Marvin Gayes Sexual healing galmde door de kamer. Jos blijkt iets compacter dan ik had verwacht. Net geen kop groter dan ik en wel twee keer zo breed. Zijn felblauwe ogen stralen en hij begroet me lachend met drie zoenen, de laatste quasi nonchalant half op mijn mond gemikt. Zie je, daar is dat zelfvertrouwen weer.

“Je bent nog mooier dan op je foto’s”, gnuift hij, terwijl hij me van boven tot onder opneemt. “Die hakken ook, je benen, prachtig. You fine, woman!”

“Dank je”, glimlach ik. Ik zou er bijna verlegen van worden.

De woonboot is verrassend groot van binnen. Het ruikt er naar cederhout. Even denk ik dat het de planken aan de wand zijn, maar de stokjes die in de boekenkast en achter de grote plofbank staan, verraden dat het sentiment is aangekocht. De andere wand hangt vol met lijstjes. Posters, foto’s, een ingelijste veer. Op het terras buiten brandt een vuurkorf. Ik ben benieuwd wat voor mensen het zijn, die vrienden van hem. En wie hij is, want behalve dat hij 54 is en verleidelijk naar mij kijkt, weet ik nog helemaal niks van Jos. Dat hij goed voor me zorgt weet ik wel, want ik krijg meteen een glas witte wijn in mijn handen en er staat een riante borrelplank op tafel.

“Neem ruim”, wijst hij, maar een hap brokkelkaas is nu wel het laatste waaraan ik denk. En ik hoop hij ook.

Ik heb geluk. Na hooguit drie slokken wijn steekt Jos zijn linkerarm naar me uit, zoals Johnny deed naar Baby in Dirty dancing. Billy Paul zingt over Mrs. Jones en Jos trekt me stevig naar zich toe.

“Ik vind het gezellig dat je er bent, mooie vrouw”, grijnst hij, “en zo te zien heb jij het ook wel naar je zin.”

“Zeker”, knik ik, “Lekker lijstje hoor.”

“Lekker lijf, ja?”

“Ik had het over de muziek, maar ik snap dat jij alleen hoort wat je wil horen”, plaag ik.

“Ik wil je zoenen”, zegt hij, “mag dat?”

Het antwoord wacht hij niet af, want zijn lippen drukken al op de mijne. Gladgeschoren en daarom babyzacht. Een voorzichtige kus, en nog een, dan trekt Jos zijn gezicht iets naar achteren en kijkt me aan. “Is dit een ja?”

Ik wil meer proeven, dus ik knik.

Zachtjes zoenend lopen we door de kamer en Jos dirigeert me naar de bank. Met een grote plof laten we ons zakken en zakken we zo diep weg in de kussens dat ik al bij Jos op schoot lig. Lekker wel. Als hij beft zoals hij zoent, dan wordt dit een hele mooie avond.

Niet veel later hebben we allebei alleen onze onderbroek nog aan.

Zachte zoenen op mijn buik krijg ik, zijn vingers strelen lichtjes langs mijn taille. Alsof het honderd handen tegelijk zijn die me aanraken, ik krijg er kippenvel van. Nog meer zoenen, langzaam naar mijn navel en dieper naar beneden. Bij de venusheuvel slaat hij linksaf, kust mijn dij, likt mijn lies, en met zijn rechterhand plaagt hij dezelfde plekjes aan de overkant. Mijn onderste lippen vormen een dorstige mond, maar Jos lijkt nog lang niet te lessen. Ik span mijn billen aan en duw mijn bekken daarmee aandachtvragend omhoog.

“Geef je maar gewoon over”, fluistert Jos en met een zachte duw op mijn buik laat hij me weer ontspannen. Ik sluit mijn ogen weer, steek mijn handen onder de kussens waarop mijn hoofd rust en laat me meevoeren door de zelfbenoemde befburgemeester van de Betuwe. Kom op, laat maar zien wat je kan.

De kusjes worden likjes. Overal. Eerst zacht en dan steeds steviger. Gulziger. Aan de binnenkant van mijn bovenbenen, langs mijn lies naar mijn buitenste lippen. Hongerig openen ze zich voor al het lekkers dat komen gaat.

“Wat smaak je zalig”, smakt Jos, maar ik wil niet praten, ik wil voelen.

“Hmmmm”, kreun ik, “ohhhmmm.”

Mijn aanmoedigingen zijn als een bot voor Lassie, want vanaf dat moment pakt Jos pas echt uit met zijn talent. Hij schuift zijn handen onder mijn billen en trekt mijn episch centrum als een soort kommetje naar zijn mond. Als een jongen die het laatste beetje vla niet wil verspillen, met een ritme waar mijn satisfyer niet aan kan tippen. Mijn clit zachtjes naar binnen zuigend, zijn tong bij me naar binnen. Met een soort oerkreet laat ik tot in de wijde omtrek horen hoe Jos me klaarlikt. Toch niet mijn woonboot, of de zijne, en ik ben zo ontspannen dat het me niet eens zou lukken om mezelf nu te censureren.

Jos trekt voorzichtig zijn handen onder mij vandaan en veegt met een zelfvoldaan gezicht zijn mond af aan zijn linker handpalm.

“Je hebt geen woord teveel gezegd”, hijg ik.

“Weet ik”, grijnst de man zelfgenoegzaam. En gelijk heeft hij.

Eerlijkheid gebied me te zeggen, of in ieder geval aan mezelf toe te geven, dat ik niet zo’n trek heb in een wederdienst. Tja. Een beetje asociaal is dat misschien wel, en ik heb ook nog wat bruikbaar materiaal voor in mijn zwarte boekje nodig. Maar jeetje, ik zweef nog even op een andere planeet van dit intense hoogtepunt. Nu vind ik het wel jammer dat ik niks voel voor de beste man, want op momenten als deze is er niets fijner dan in elkaars armen nasoezen.

Wonderlijk genoeg lijkt Jos het te begrijpen, want hij schuift naar achter op de bank en wrijft zacht over mijn voeten.

“Kom maar even lekker bij”, zegt hij, waarna hij opstaat en in alleen zijn boxershort naar de keuken loopt. Hij heeft niet eens een stijve, terwijl ik hier als een uitgewrongen dweil op de bank hang. Opmerkelijk wel. Wat heeft hij dan nodig om hard te worden?

Met twee goed gevulde glazen keert Jos terug naar de bank, proost met me op de mooie avond en trekt onverstoorbaar zijn broek en overhemd weer aan. Nog steeds intens tevreden met zijn eigen kunnen, neemt hij plaats naast me, terwijl ik snel mijn jurk en mijn panty weer aantrek.

“Volgende keer neem ik mijn blue buddy ook mee”, beantwoordt Jos mijn ietwat vragende blik, “als we wat meer tijd hebben. Ik moet zo weer gaan, maar dit was een mooie eerste proeve van bekwaamheid toch?”

“Zeker”, lach ik opgelucht. “Zit je vrouw thuis op je te wachten?”

“Die komt zo terug van yoga”, antwoordt hij droogjes.

“Nou, dan ga ik maar”, zeg ik. “Bedankt voor de gezellige avond!”

“Jij ook mooierd, we spreken!” lacht Jos me toe en om de tijd niet onnodig lang te rekken loopt hij me voor naar de deur.

Precies anderhalf uur na binnenkomst sta ik weer buiten. Pas wanneer ik bij mijn auto ben, realiseer ik me dat ik helemaal geen foto heb gemaakt. Ik draai me om of te kijken of ik Jos door het raam nog kan zien en precies op dat moment gaat de voordeur open. De befburgemeester haast zich naar buiten en ziet mij overduidelijk niet. Snel maak ik een foto van zijn verbeten gezicht. Mogelijk is zijn relatie toch niet van beide kanten even open.

Thuis kijk ik naar de foto’s die ik heb gemaakt en moet ik concluderen: dit zegt precies niks. Zal ik nog een keer met Jos afspreken of laat ik het hierbij en ga ik door naar de volgende?

Dingdong!

Verbaasd kijk ik naar de klok. Het is half tien. Ik doe de deur toch maar open en kijk recht in het nog altijd tevreden gezicht van Jos.

“Je bent je slipje vergeten”, zegt hij en duwt het donkerblauwe kantje in mijn hand. “Doei!”

Wat was dit voor actie? En hoe weet hij waar ik woon?