Wraakvrouw - hoofdstuk 17: “Annemarie tiert dat ze een klacht wil indienen. Shit! Gaat dit over mij?”

Mijn telefoon begint meteen te trillen als ik hem aanzet. Het is lunchpauze nu, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Mark had wel degelijk door dat ik het was, aan zijn bed. Voor de komende drie dagen ga ik toch Chantal vragen of ze wil ruilen, of Anita desnoods.

Vijf appjes en twee keer gebeld door Rick. En één keer door een onbekend nummer. Eerst mijn zoon maar, die is het makkelijkst. En het belangrijkst.

“Mag ik geld voor de kermis? Jurre en Shane gaan ook en mijn pinpas was uit m’n telefoon gevallen en toen heeft iemand 15 euro van me genakt. Daar kon ik dus echt niks aan doen. Kun je wat aan me overmaken want we gaan zo.”

“Ben ik oranje?” vraag ik.

“Hoezo?”

“Of groen?”

“Maar mag het?” dringt Rick aan.

“Zie ik eruit als een pinautomaat?”

“….”

“Ik ben hier ook gewoon aan het werk hè, jongen, voor ons huis en de boodschappen en jouw schoenen. Ik vraag oma ook niet om geld.”

“Nee, maar jij bent oud.”

“Dit helpt niet, lieverd”, lach ik.

“Oké: mag ik dan een klusje doen voor geld?” probeert Rick. “Ruim ik de hele week de vaatwasser in.”

“Dat moet je sowieso, slimmerd. Voor een klusje waarmee je mij echt ontlast, wil ik je best betalen.”

“Glas naar de glasbak brengen?”

“Dat vind ik een hele mooie. Ook uit de schuur. Dat zijn drie tassen, die zijn me wel 6 euro per tas waard.”

“Dus ik krijg 18 euro?”

“Klopt. Als je me de foto’s stuurt van de lege zakken, maak ik het geld over.”

Rick ziet er wel een samenwerking in en laat Jurre en Shane ook een zak sjouwen, zie ik op de foto die hij me even later stuurt. Die jongen komt er wel.

Wanneer ik terugkom van pauze, passeer ik Annemarie in de hal. Ik staar bewust naar mijn telefoon, maar waan me net iets te vroeg veilig, waardoor onze blikken elkaar precies kruisen. Kort genoeg om door te lopen, lang genoeg om haar felheid te voelen. Snel schiet ik kamer 23 in, waar ik voor de vorm de zuurstofwaarden van meneer De Leeuw en mevrouw Jacobs check, maar vooral wil voorkomen dat Annemarie alsnog omdraait en een gesprek met me aangaat.

“U bent niet onze zuster”, roept meneer De Leeuw, “wij hadden die bruine.”

“Tsssss”, zucht de dame aan de overkant.

“Bruin haar bedoel ik”, verdedigt meneer De Leeuw zichzelf.

“Dat is waar”, antwoord ik, “en Tessa is een fantastische verpleegkundige. Ik moest gewoon even iets uitzoeken voor mezelf.”

“Wat dan zuster?” vraagt meneer De Leeuw.

“Laat die vrouw toch!” moppert mevrouw Jacobs. Dit is mijn teken. Tijd om hier weg te gaan.

“Fijne dag nog samen!” wuif ik.

“Ik eis een gesprek met de chef de clinique!” Een schelle vrouwenstem klinkt door de gang. Nieuwsgierig steek ik mijn hoofd om de hoek, maar wel voorzichtig genoeg om niet te worden meegezogen in de razernij. Het is Annemarie. En ze tiert dat ze een klacht wil indienen. Een klacht? Shit! Gaat dit over mij?

Terug kamer 23 in kan niet meer, dus ik sla zo stil mogelijk rechtsaf en loop zo ver mogelijk bij Annemarie vandaan. “Komt Chantal nog?” vraag ik aan Mar van de planning.

“Vrij. En Anita is ziek.”

“Oké”, zucht ik. “Ik ga nu pillen doen, dus je kunt me even niet oproepen, want hier moet ik mijn hoofd goed bijhouden.”

“Je bent een held Mirjam”, glimlacht Mar. Zij heeft makkelijk praten, vanachter haar computer.

Ik voel me nog steeds opgefokt door dat gedoe met Mark en Annemarie en dat haat ik. Ik ben zo in de bonen dat ik zelfs mijn telefoon in mijn jasje heb laten zitten, in plaats van in mijn locker. Ik ga ’m nu ook niet terugbrengen. Het is tijd voor de medicatieronde en ik begin bewust aan de oneven kant.

Kamer 14 is als enige nog over. Ik voel me klein worden, maar dat wil ik niet. Ik neem een flinke hap lucht en maak me bewust groot. Let’s give ’em something to talk about zingt Bonnie Raitt in m’n hoofd. Een liedje over prille liefde, al liggen de kaarten met Mark natuurlijk iets anders. Ineens schiet ook Wesley door mijn hoofd. Hij heeft verdorie nog steeds niet gereageerd op mijn berichten. Is dit nou wat Roos bedoelt met geghost? Stop Mirjam. Focus.

“Goedemiddag”, zeg ik zo neutraal mogelijk terwijl ik de deur open zwaai. Ik kijk meteen naar Mark. Hij slaapt. Ik ga eerst langs bij de andere patiënten en keer dan terug bij m’n ex-minnaar. Hij is aan de beterende hand gelukkig, al draagt hij nog steeds een zuurstofmasker. Het bekertje met paracetamol zet ik snel op het kastje naast zijn bed en ik draai weer om. Een hand op mijn pols. Hij knijpt stevig. Ik draai me naar Marks gezicht, maar zijn ogen blijven gesloten.

“Gaat het?” vraag ik voorzichtig. “Kan ik iets voor u doen?” Die ‘u’ is vuig toneelspel van me, voor de rest van de zaal. Ik kijk naar de deur en dan weer naar Mark. Ik wil hier weg voordat Annemarie binnenkomt. Zijn hand laat me los en ik maak me zo snel mogelijk uit de voeten.

Opgelucht breng ik mijn kar terug naar het medicijnhok. Eerst even koffie. Terwijl het apparaat mijn beker laat vollopen, pak ik snel mijn telefoon. Houd vrijdagavond vrij, ik heb een verrassing voor je, bluf ik naar Wesley. Ik heb nog geen idee wat we gaan doen, maar ik heb al zoveel in deze man geïnvesteerd dat ik hem nu niet wil laten ontglippen. En daarbij heb ik ook wel weer zin in een potje pure porno met deze man.

Terwijl ik tevreden mijn telefoon in mijn jasje laat zakken, voel ik een harde tik tegen mijn schouder. De koffie klotst ervan over de randen van mijn bekertje en brandt op mijn vingers.

“Au!” roep ik.

Geïrriteerd kijk ik om. Het is Judith, de teamleider.

“Mirjam, je moet je melden bij Personeelszaken. NU.”