Wraakvrouw - hoofdstuk 18: “Zijn zoenen worden nog wilder als hij voelt dat ik geen broekje draag”

Mooie vrouw, hoe is het nou?

Twaalf nieuwe berichten op Kik en de helft is van Wesley. Dagen hoor ik niks en nu word ik gebombardeerd.

Ik ben onverwachts vrij vanavond, schrijft hij, en ik hoop jij ook. Ik heb veel aan je gedacht...

Meteen gaan al mijn radertjes draaien. Ik werk tot vier uur, Rick moet ook werken en ik kan best tegen Roos zeggen dat ik nog even terug moet naar het ziekenhuis voor een teamvergadering. Of ik er nu ben of niet, zij zit toch boven te Snapchatten.

Hé handsome, half 8 moet wel lukken. Heb ik twee uurtjes.

Blijkbaar heeft hij er zin in, want Wesley komt meteen online.

Redden we, typt hij, gevolgd door een emoji met een zonnebril, een vlammetje en een kushartje. Ik haal je weer op bij de carpoolplek. Zin om je te zien!

Opgetogen leg ik mijn telefoon in mijn kluis. De rest van de berichten lees ik later wel. Een beetje lust en liefde kan ik wel gebruiken vandaag. Het gesprek met Personeelszaken van gisteren zit me nog steeds niet lekker. Ze willen mijn overuren afkopen, omdat ik ze niet meer kan compenseren, maar daar krijg ik maar 80 procent voor. Dus ik heb extra gewerkt en voor minder. ‘Je moet minder vaak ja zeggen’, bitste die kantoortrut, maar wat weet zij er nou van? Als er zoveel zieken zijn, dan heb ik toch geen keus? Ik laat mijn collega’s niet aan hun lot over, want de druk wordt alleen maar hoger als het rooster een puinhoop blijft. En daarbij: ik kan de extra uren wel gebruiken, want het leven is een stuk duurder nu Ruud niet meer meebetaalt aan de huishoudpot. Nieuwe schoenen voor de kinderen betalen we wel samen, maar die tosti’s, drinkyoghurts en bakken vol bananen vliegen toch echt mijn keuken uit. Wat dat betreft begrijp ik wel dat Annemarie eieren voor haar geld heeft gekozen en bij Mark blijft.

Mark mag vandaag naar huis en ineens zit ik in zo’n lekkere energie dat ik bewust even bij hem langs ga. Annemarie staat met haar rug naar de deur en pakt zo te zien zijn spullen in. Mark zit in een joggingpak op bed.

“Zo, helemaal klaar voor vertrek samen?” vraag ik.

Twee boze blikken zijn mijn deel.

“Nou, wel thuis!” roep ik, en loop handenwrijvend weer verder. Mark met z’n mooie praatjes zingt nu mooi een toontje lager. Zoete wraak.

Om 16.05 zit ik in de auto naar huis. Het is lang geleden dat ik zo op de minuut vertrok, maar als Personeelszaken dit wil, dan kunnen ze het krijgen ook. En het komt me zelf ook niet slecht uit, want ik moet mijn lijf nog even goed door de wasstraat gooien voor vanavond. Ik wilde eigenlijk pasta maken voor Roos en mij, maar dat wordt natuurlijk niks met die knoflook. Toch maar snel een andijviestamp dan, ook al houdt ze daar niet zo van.

Trrrr. Trrrr. Trrrr.

Het is Sabine.

“Hé lieverd!” roep ik naar m’n dahsboard. “Ik zit in de auto, dus ik hoop dat je me goed kunt verstaan.”

“Gaat prima hoor. Hoe is het?” vraagt mijn beste vriendin. Nu ik haar stem hoor, voel ik ineens hoe ik haar mis. We hebben elkaar niet zoveel gesproken de laatste tijd, en ik weet niet eens waarom.

“Goed! Ik vind het zo fijn dat je belt. Ik kom net van werk en daar was wat gedoe, maar hoe is het met jou?”

“Ook goed, zal ik van het weekend even komen borrelen? En zit je nu alleen in de auto?”

“Ja en ja!” lach ik.

“Mooi, want ik heb een roddel.”

“VERTEL!”

“Ik hoorde dat het flink heibel is tussen Ruud en Femke.”

“O joh! Wat dan? En van wie?”

“Jurgen kwam haar tegen bij yoga. Zij weet niet dat hij mijn broer is, denk ik, maar hij hoorde haar dus klagen tegen een vriendin dat het nooit gezellig is thuis en dat Ruud nu een saaie lul is, heel anders dan in het begin.”

“HAHAHAHA!” gier ik. “Dat had ik haar ook wel kunnen vertellen.”

“Ik dacht al dat je dit wilde weten”, lacht Sabine. “Ik moet nu gaan, maar zie je dit weekend dan goed?”

“Gezellig lieverd!”

Thuis ga ik meteen door naar boven en zet de douche aan. Mijn dure foam gaat mee, want die ruikt zo lekker en maakt mijn huid heerlijk zacht. Het geurende schuim en het warme water op mijn huid zorgt al voor een tinteling in mijn lijf. Toegegeven: zo’n spontane date is wel een goede humeurverhoger. Hm, ik heb zin in die man.

Mam, mag ik bij Jiska eten? appt Roos. Kijk aan, het moet zo zijn.

Tuurlijk lieverd! Ik ben zo nog even naar het ziekenhuis, maar ben rond tienen wel thuis.

OK is alles wat ik terugkrijg.

Tien minuten te vroeg sta ik op de carpoolplaats. Wesley komt ook al aanrijden en gooit het portier van zijn auto open. Ik stap in en na mijn “Hiiii!” zoenen we meteen.

“Wat zie je er mooi uit, Mirjam”, glimlacht Wesley. “Je bent prachtig in deze jurk.”

“Dank je, jij ook. En wat een fijne verrassing dit.”

“Wel hè?”

Weer zoenen we.

“Kom, we gaan een stukje rijden. Ik weet wel een mooie plekje, denk ik.”

We rijden langs weilanden en smalle wegen, maar komen nog opvallend veel tegenliggers tegen. Kletsend en met zijn hand op mijn been rijden we richting het bos. Het is nog licht en ook daar blijken groepjes bootcampers de natuur te benutten.

“We zoeken nog even verder”, zucht Wesley. Een zuchtende man is nooit aantrekkelijk, maar deze man kan het nog best hebben. Hij pakt mijn hand en geeft er al rijdend een kus op. Het is lekker om me weer even iemands liefje te voelen.

Uiteindelijk rijden we het bos weer uit en komen we op een landweggetje terecht. Langs het weiland rijden we richting het kanaal. Met een ruk slaan we linksaf, ik kijk Wesley verbaasd aan.

“Een doodlopende weg, kijk, dit is perfect.”

“Hier?” vraag ik.

“Ja, kom, schuif je stoel maar naar achteren.” Hij schuift zo ver mogelijk naar achter, zet de motor uit en de muziek aan. Tell me you love me zingt The Weeknd. Only for tonight.

“Nee, kom, de achterbank is beter.” Hup, die stoelen weer naar voren. Praktische zaken kunnen een moodkiller zijn, maar daar trek ik me nu niks van aan. Ik heb zin in deze man en hij in mij.

Hij zoent me vol overgave en gaat recht op zijn doel af. Knoopt mijn jurk open en laat mijn borsten in zijn handen landen. Zachte handen voor een man, lekkere vooral. Hij snuift de geur in mijn nek op, het heeft iets dierlijks. Ik knoop zijn overhemd los en voel tot mijn verrassing dat hij nu wel borsthaar heeft. Blijkbaar had hij de vorige keer alles afgeschoren voor het feest. Wesley’s hand schuift over mijn been onder mijn jurkje. Zijn zoenen worden nog wilder als hij voelt dat ik geen broekje draag. Ik voel dat ik een natte plek maak op het leer van de bank. Met minstens twee vingers glijdt hij bij me naar binnen. Oehh, wat is dit lekker. Ik weet niet wat hij doet, maar het lijkt alsof zijn vingers overal zitten. Ik laat alle remmen los en geef me met een harde schreeuw over aan dit genot.

“O, wat ben jij lekker!” zucht ik tevreden.

“Hmmm, jij ook Mirjam. Ben je lekker gekomen?”

“Hoorde je dat niet dan?” grijns ik.

“Kom, trek me af”, zegt Wesley en hij knoopt zijn broek al voor me open. Zijn pik zit ongelukkig bekneld in zijn boxershort en springt dankbaar overeind als ik hem eruit trek. De grote natte plek op het donkergrijze katoen verraadt dat hij er zin in heeft. Met mijn linkerhand onder zijn ballen en mijn rechterhand om zijn schacht masseer ik Wesley langzaam.

“Ooo, wat lekker.”

“O lieverdje.”

“O ja.”

“Oooo ja, Mirjam, ja, ja, lekker, Mirjam. Mirjaaaammmmmm!”

Mijn hand voelt vol en warm, en alsof hij het wist grist hij een stapel servetten uit de deur. Om te deppen. We knuffelen nog even en dan knoopt Wesley zijn broek weer dicht. Wanneer hij uitstapt zie ik een boekje onder zijn stoel uitsteken. Ik herken de letters van de grootste babykledingboer van ons land. Ik merk dat ik ervan schrik.

“Gezinsuitbreiding?” vraag ik.

“Ja, Mariska is zwanger!”

Ineens voel ik me heel vies.