Wraakvrouw - hoofdstuk 19: “Ik zoek op fora naar Wesleys zwangere vriendin”

Mariska. Ze heet Mariska. En ze is zwanger. De smeerlap. Geen wonder dat hij zo graag de controle heeft. Hij heeft gezien bij Waylon wat er kan gebeuren, ook al liep dat uiteindelijk goed af. Wesley zocht z’n Lucky night en in gedachten hoor ik Waylons I don’t wanna talk, it’s just a feeling that I’ve got for you baby, So let’s get physical, And I don’t wanna wait. Het klopt nog ook. Ik hoef me niet roomser voor te doen dan de paus, want ik plukte er net zo goed de vruchten van gisteravond. Ik heb nu wel aanknopingspunten voor mijn zoektocht. Ik heb nog een uur voordat ik naar mijn werk moet, dus dat moet lukken.

Ik sla mijn zwarte boekje open en neem mijn aantekeningen bij Wesley door en vul ze aan met Mariska en zwanger. Ik vroeg zelfs nog hoeveel weken ze was, maar toen keek Wesley me glazig aan. Logisch, want we zijn helemaal geen vrienden.

Met een dampende koffie en een helaas taaie croissant channel ik mijn innerlijke Sherlock Holmes. Regio Den Haag weet ik, daar wonen ze. Ik weet niet waar Wesley werkt, maar wel dat hij consultant is. En dat hij boxershorts van Hugo Boss draagt, waarvan er eentje opgevouwen in een doosje onder mijn bed ligt.

In mijn tijd was dat nog niet, van die online vriendinnengroepen voor zwangeren, maar ik hoor collega’s wel eens over Babybytes.nl en de Blije Doos. Dat lijkt me nog best fijn ook trouwens, om gedachten en ervaringen uit te wisselen met andere moeders in spé. Ik moest het doen met de overtuigingen van mijn moeder, die het prima vond om de speen even in de jenever te dopen, zodat de baby lekker zou slapen. En huilen was iets wat afgeleerd moest worden. Van mijn vriendinnen was ik de eerste die een baby kreeg, omdat Ruud en ik al zo jong samen waren. Ze luisterden wel naar mijn verhalen en vragen over Ricks slaapjes en de kwakkelende borstvoeding, maar op tips en adviezen hoefde ik niet te rekenen.

Nu kan ik me dus zomaar voorstellen dat Wesleys Mariska haar heil zoekt op een van die fora, en dat ik haar daar kan vinden. Speld in een hooiberg-situatie, maar je weet maar nooit. Op Babybytes.nl verdwaal ik tussen de topics. Vrouwen die zoeken naar een creatieve vernoeming van Gerda, die klagen dat hun man Moederdag is vergeten en die teleurgesteld zijn dat de borstvoeding na zes weken stopt. Gevolgd door hordes vrouwen met goede ideeën en lieve woorden. Mooi wel, maar na een half uur lezen over andermans leven ben ik nog geen steek verder en ik moet nu echt naar het ziekenhuis.

Chantal blijkt in een grafstemming. Ze loopt zuchtend door de gang en haalt alleen koffie voor zichzelf.

“Gaat het meiske?” vraag ik. “Wat is er met je?”

“Laat maar even”, moppert ze. “Komt straks wel. Ik moet eerst nog naar kamer 5 en 7 zometeen, want die zijn nog steeds niet gezien door de arts en die hebben allebei al drie keer gebeld nu.”

“Welke is het meest vervelend?”

“Zeven, want daar ligt meneer Andreas met zijn tweehonderd kilo aan temperament. Een man die alleen geboden geeft, ook al is hij zo afhankelijk als wat. Er kan geen bedankje af bij hem, zelfs niet nadat ik me het zweet op de lip sta te werken met alles wat hij nodig heeft.”

“Goed, dan neem ik kamer zeven, doe jij kamer vijf en dan gaan we vanavond samen eten.”

“Dat is lief, maar ik heb avonddienst.”

“Ja ik ook. Trakteer ik je op het restaurant beneden, kun jij die meegebrachte macaroni lekker in de koelkast laten staan hier.”

“Hoe weet je dat ik macaroni mee heb?” lacht Chantal.

“Ik ken je toch. Eerste dienst macaroni, tweede meestal nasi en derde avond soep met brood. Je bent een gewoontedier.”

Ze verkleurt er een beetje van en het lijkt alsof er een traan glinstert in haar ogen. Ik leg mijn hand even op die van haar, maar ze staat meteen op.

“Kom, laten we maar gauw beginnen.”

Op de kamer van meneer Andreas ruikt het naar knoflook en zweet. De grote zestiger ligt nors tv te kijken in bed.

“Goedemiddag meneer Andreas. Hoe gaat het vandaag?”

Hij kijkt me aan, zwijgt en draait zijn hoofd weer naar het scherm boven zijn hoofd.

“Ik kom even uw drain verwisselen, oké?”

“Ja, maar ik moet eerst poepen. Help me naar de badkamer, want op zo’n schotel kan ik echt niks.”

“Dat begrijp ik, een po is ook lastig. Weet dat u zich niet hoeft te generen, hoor, wij zien echt alles en vinden niks gek.”

“Wie zegt dat? Ik vind het gewoon vervelend. Jij gaat zelf toch ook niet met je billen op zo’n bak zitten? Ik wil naar de badkamer.”

“Goed. Kom maar rechtop zitten, dan pak ik uw infuus erbij. Lukt het om te staan?”

Met een diepe zucht en een zweem oud zweet zwaait hij zijn benen richting de slippers die netjes naast zijn bed staan.

“Tuurlijk. Ik ben niet seniel. Geef me wel een arm, popje, want ik ben niet zo stabiel.”

Het liefst zou ik een rollator pakken, want als deze man valt ben ik nergens, maar die staat er niet.

“Gebruikt u een loopkruk?” vraag ik toch maar.

“Nee. Kom, help me, ik hou het niet meer. Ik bel al een half uur en jullie zijn alleen maar met je telefoon bezig en aan het koffieleuten, terwijl ik hier lig te wachten.”

Soms is geen reactie de beste reactie.

“Lukt het zo?” vraag ik door de wc-deur heen. Geen antwoord.

“Meneer Andreas?”

Nog steeds stil. Na nog twee minuten wachten klop ik uiteindelijk op de deur en ga naar binnen. Ik tref een ravage. Overal liggen proppen papier op de grond met lange bruine vegen. Een soort vallende sterren maar dan vies. De geur is niet te harden en de dader zelf lijkt me met een gezicht op onweer in.

“Wat sta je nou te kijken, vies wijf!” gilt hij. “Ruim het gewoon op.”

“Kom, ik breng u eerst terug naar uw bed. Dan wassen we meteen even.”

Ik heb geleerd om aardig te blijven, maar soms is dat verrekt lastig.

Om half vijf gaan Chantal en ik al eten. Het enige moment dat het een beetje rustig is, omdat de meeste patiënten dan bezoek krijgen. We nemen allebei de vegetarische lasagne en een cola. Dit kan nog wel een lange avond worden namelijk.

“En? Ik heb niks teveel gezegd hè?” polst mijn lievelingscollega. “Meneer Andreas is echt een bloedzuiger.”

Ik vertel het poepverhaal en hoe hij me een vies wijf noemde, en gelukkig tovert dat weer een lach op haar gezicht.

“Ik ben er zo kláár mee. Met die lange dagen, zeikende patiënten en nul sociaal leven. Al mijn tijd gaat naar mensen die helemaal geen zin hebben om mij te zien.”

“Ik ben altijd heel blij als ik je zie”, zeg ik.

“Ja, oké, en ik vind het ook heel gezellig dat we nu even samen eten. Je snapt wat ik bedoel toch?”

Ik knik.

“Die negativiteit, die druk, het gezeur de hele tijd. Ik denk dat ik morgen ontslag neem.”

“Ontslag? Nee!” roep ik. Mijn reactie verbaast me een beetje. Ik voel me al verlaten bij het idee. “Het is ook veel allemaal, maar je bent zo goed in wat je doet. En ik zou je vreselijk missen. Plus: wat ga je doen dan? In andere ziekenhuizen is het toch net zo.”

“Weet ik veel. In een koffiebar werken of zo. Of een rijke vent trouwen.”

“Ik had een date met een rijke vent”, schep ik op. “Hij kwam me ophalen met een auto waarvan de portieren omhoog gingen.”

“Oeh! Vertel!”

“Nou, we gaan niet trouwen hoor, maar hij is wel lekker.”

“Hoe heet-ie?”

“Doet er niet toe.”

“Kom op!”

“Wesley.”

“En verder?”

“Dat weet ik nog niet. Ik heb hem pas een keer gezien”, jok ik.

“Heb je hem al gegoogeld?”

“Nee, want ik weet nog niet zoveel van hem”, antwoord ik.

“Je kunt toch wel zijn foto door Google Images trekken? Dat doe ik met al mijn potentiële dates.”

Dat is nog eens een briljant idee van Chantal.

“Dit is precies de tip die ik nodig had”, glimlach ik. “En daarom, schat, zal ik je ontslagbrief persoonlijk verscheuren als je het ooit in je hoofd haalt.”

Met een lach en een plan ga ik de nacht in.