Willeke is de kleindochter van Anne-Wil en de puberdochter van Manon. Iedere week houdt Willeke een dagboek bij voor Libelle.
Woensdag 24 februari
Ik sta wat onwennig op het schoolplein. Ik ben hier nog wel geweest, af en toe, maar een echte schooldag heb ik in tijden niet gehad. Het is het einde van de middag en er hangt een giechelige, uitgelaten sfeer. Het doet iedereen goed om weer terug te zijn. De angst die ik koesterde, dat het gepest ook in het echt verder zou gaan, blijkt voorlopig ongegrond. Iedereen was ook te druk met de feestelijkheid van weer les in het echt hebben. De examenklas kreeg zelfs les in de bioscoop en het buurthuis, met hun schriften op schoot. Ik merk dat ik de hele dag mijn adem heb ingehouden, wachtend op een sneer van de meisjes in mijn jaarlaag. Ik weet maar één iemand bij wie ik mijn hart kan luchten.
Als ik bij oma thuis van de fiets stap, staat ze breed glimlachend naar me te zwaaien. De lach valt van haar gezicht zodra ze me goed bekijkt. Is het zo duidelijk te zien dat dit me opvreet? Ik loop met een wijde boog om haar heen, de keuken in. Even besteden we aandacht aan beleefdheden – wil je een koekje erbij, hoe is het met je moeder, ja de baby komt gauw, leuke jas is dat – en dan barst ik in een luid, snotterig snikken uit. Ik adem zo hoog in mijn borstkas dat ik nauwelijks uit mijn woorden kom. “Ze moeten me niet, oma. Ze vinden me vreselijk. Ik schaam me zo.”
Het verbod op omhelzen doet oma onhandig draaien met een theedoek in haar handen. “Rustig aan Wil, wie moeten je niet? Het valt vast mee, wat heb jij nou om je voor te schamen?”
Ik vertel haar alles dat me al weken dwars zit. De steeds naardere en persoonlijke roddels die over me verspreid worden, dat ze mijn broer erbij betrekken. Het feit dat hij homo is, houdt mensen blijkbaar toch bezig, terwijl ik dacht dat we daar al lang aan voorbij waren. De pesterijen om mezelf en mijn vrienden kan ik aan – we worden een circusbende genoemd, een groep zweverige gekkies. Ferdy en Lotte krijgen ook de wind van voren. Wat mijn hart breekt is wat ze over mijn moeder zeggen. Dat ze te oud is om een kind te krijgen. Dat Boy te jong voor haar is. Dat ze mij en Rob verwaarloosd heeft om een wild seksleven te kunnen hebben met allerlei mannen. Dat haar baby er zwart uit gaat komen, daar lachen ze nog het hardst om. Alsof daar iets mis mee is.
Ik ratel dit allemaal eruit tegen oma, die het zwijgend aanhoort met een groeiende donderwolk voor haar gezicht. “En het ergste, het allerergste, is dat ik het zelf ook heb gedacht. Ik heb die dingen gedacht over mama.” Ik leg mijn hoofd op tafel en voel de koekkruimels in mijn voorhoofd prikken. “Het spijt me.”
Dan komt oma in actie. “Het spíjt je? Dit heb jij toch helemaal niet gedaan? Iedereen heeft wel eens nare gedachten en angsten. Die meiden op school hebben daardoor niet ineens gelijk. Wil, je bent te slim om niet te weten hoe het werkt. Ze zoeken iemand om de pik op te hebben. Ze hebben jou gekozen. Zomaar, niet omdat er iets mis is met jou of je familie.”
Het dagboek van Anne-Wil (oma Willeke) kun je op Libelle Premium lezen >
Tekst: Charlotte Remarque.
