De overgang (1)
Ooit was het iets voor in de verre toekomst. Iets waar ik niet eens flauwe grappen over maakte omdat het fenomeen me totaal niet bezighield. Tot nu. De overgang. Zou ik….?
Tot voor kort was ik kwiek, fit en behoorlijk levenslustig. Maar nu ineens steken allerlei vage klachten de kop op. Niks kwiek en levensustig. Ik ben moe en prikkelbaar. Ik ontwikkel PMS, iets waar ik nooit last van heb gehad. Maar ineens zwelt mijn geringe boezem op tot formidabele omvang. Hoewel imposant, voelt het niet als van mij. Dit is het lijf van iemand anders.Onverwacht meldt zich ook een gemene spierpijn. Niet een beetje, maar Heel Erg. Met moeite hijs ik mijzelf van de bank en traplopen wordt een rare circus act. Dan ineens ben ik ongesteld op een moment waarop dat helemaal nog niet had gemoeten. Er gaat me een lampje branden: ik ben ruimschoots de 40 gepasseerd. Is dit nu de overgang?
Op internet vind ik een hele lijst met klachten die je kunt hebben als het zover is. De meeste symptomen zijn erg vaag. Zoek de ziekte van Lyme op en hetzelfde rijtje verschijnselen staat erbij, tot en met de onregelmatige menstruatie aan toe. Zekerheid heb ik dus niet, maar fit ben ik zeker niet.
Het nieuwste van het nieuwste zijn gewrichtsklachten. Alles wat scharnieren kan, doet gemeen pijn. Wat raar is dit. Snel kijk ik op het lijstje van de overgang en jawel, gewrichtsklachten horen er ook bij.
Het is een heksenketel in mijn binnenste, het kookt, gist en borrelt en elke ochtend is het afwachten wat zich nu weer aandient. Als dit echt de overgang is, mag ik mij wel schrapzetten.