Hand in je broek
Wanneer je kinderen hebt dan weet je dat het een kwestie van tijd is voor je het verhaal van de bijtjes en de bloemetjes zit op te dissen. Zodra een kind aangeeft interesse te hebben in zijn eigen seksualiteit (of in die van een ander) dan spring je daar als opvoeder op in door het gesprek aan te gaan. En als je bang bent dat dit met gestotter en rode koontjes gepaard gaat (bij jou ja) dan kun je samen met je dochter of zoon in de bibliotheek terecht voor een scala aan boekjes over seksuele voorlichting. Mijn moeder heeft mijn jongste zus vroeger ook eens zo’n boek overhandigd en ze zal gedacht hebben: “Als je vragen hebt dan hoor ik het wel.” En die vragen en dus het bijbehorende gesprek kwamen er natuurlijk! Ik kan me echter niet herinneren dat ik ooit zo’n spannend boek van mijn moeder kreeg en ik weet ook bijna zeker dat ik nog nooit een ‘bij-in-een-bloemlezing’ heb gekregen. Of ik heb het zwaar verdrongen. En die mogelijkheid is groot.
Bij Stef en Lisa heb ik tot nu toe nog niet veel aan seksuele voorlichting hoeven doen. Stef toont geen buitengewone interesse voor zijn eigen lichaam en Lisa heeft de interesse wel, maar stelt er nog geen al te moeilijke vragen over. Bij haar blijft het bij veel kijken (en niet alleen naar haar eigen lichaam) en een terloops geplaatste opmerking of vraag. De leukste vraag las ik trouwens bij Daphne Deckers, haar kind vroeg een keer: “Hé mama, waarom heeft jouw plassertje een baard?”.
Terwijl ik inmiddels sta te trappelen hoor! Ik ben nieuwsgierig naar het soort vragen waarmee ze zullen komen en ik vraag me af wie de eerste is die met moeder (of vader) het gesprek aangaat. Verbaasd was ik dan ook toen onze kleine Mart de eerste bleek te zijn…
Toen ik een keer op de computer een Plop-kleurplaat voor hem uitzocht, stond hij naast me en het viel me op dat hij al een poosje zijn hand in zijn broek had. Ik vroeg hem waarom hij dat deed en met stralende oogjes keek hij me aan en zei:
“Dat kjiebelt zo lekkej.”
“Wat kriebelt er zo lekker dan?” (ja dank u, schot voor open doel)
“As ik in mijn piemeltje kjijp dan kjiebelt het in mijn buik” ondertussen nog steeds de daad bij het woord voegend.
Het moet gezegd, hij verwoordde het duidelijk genoeg. En dan die stralende blik en die heerlijk onschuldige toon. Je zou hem toch opvreten. Maar ik riep mezelf tot de orde en bedacht dat dit ‘m was! Nu kwam het erop aan. Geen boekje bij de hand natuurlijk, maar na talloze ‘Ouders van Nu’ en ‘Kinderen’ te hebben gelezen wist ik in elk geval hoe het níet moest. Niet zeggen: “Dat mag toch niet. Blijf eens af! Doe niet zo gek.” Nee, nee, pedagogisch verantwoord uitleggen dat hij gelijk heeft, dat zoiets prettig voelt, dat mama hem helemaal begrijpt, maar dat het iets is wat je niet doet waar anderen bij zijn. En dus hoorde ik mezelf zeggen: “Dus dat vind jij fijn?”
“Ja!!”
“Dat is ook fijn he Mart. Maar weet je, als er andere mensen bij zijn is het een beetje gek als je met je hand in je broek rondloopt. Als mama visite heeft gaat ze toch ook niet zo zitten… ?” En omdat ik weet dat gevisualiseerd onderwijs beter begrepen en onthouden wordt, kneep ik demonstratief in een borst en stopte mijn hand in mijn broek.
“Dat zou toch wel een beetje gek zijn?”
Mart gierde het uit en klapte in zijn handjes: “Mama, jij doet jaaj!” (ja duh!)
“Ja, dat is wel een beetje raar he? Mama vindt jou een lieverd! En als jij aan je eigen piemeltje wil zitten dan is dat oke! Maar doe dat dan maar als je alleen bent, bijvoorbeeld op je kamer, oke?”
Mart keek me met grote ogen aan en zei heel lief en begripvol: “Oke mama!” en stak zijn hand weer terug in zijn broek en zijn duimpje in zijn mond…
