Ik voelde Claude Francois zijn doodsangst
Toen ik een jongedame was van rond de 18, 19 jaar, werd ik op een ochtend wakker, ik keek zoals altijd naar de poster van mijn grote idool Claude François (Cloclo) een franse zanger die
In Frankrijk razend populair was. Tot mijn verwondering lachte de poster van Claude mij niet toe, zoals hij altijd deed. Hij keek verdrietig en bang, ik wreef in mijn ogen, ben ik nu wakker
Of slaap ik??? Ik ging rechtop zitten en keek weer naar de poster, geen verandering….. een trieste bange Claude. Ik voelde een enorme angst in mij omhoog borrelen…. Een doodsangst,
Een angst zoals ik nooit meer in mijn leven zal ervaren. Toen riep mijn moeder dat ik moest opstaan. Dat verbrak de “betovering”, de angst was weg en de poster lachte weer. Een week later
Kwam het bericht dat Claude François dood was. Later las ik in zijn blad Podium, dat hij in de maanden voor zijn dood doodsbang is geweest, hij sliep met een mes onder zijn kussen. Hij heeft
Volgens mij ook geweten dat hij dood ging. Te hebberig, deals met mensen die hem niet adoreerde. Het is zo’n 30 jaar geleden, maar nog steeds vraag ik me af: Waarom??? We hebben
Elkaar nooit ontmoet, hoe kan ik zijn doodsangst opgepikt hebben??? Hij woont 600km bij me vandaan. Ik moet zeggen, dat toen ik hem voor het eerst in zijn blad zag staan, ik het gevoel
Had hem al veel langer te kennen. Heeft iemand anders wel eens zoiets meegemaakt? Heeft iemand een verklaring hiervoor? Ik snap er helemaal niets van!!