Kati: Fysio
Fysiotherapie
Al tijden heb ik last van mijn arm en schouder en om eerlijk te zijn ook tussen mijn schouderbladen.
Gaat wel weer over voor ik een jongetje ben, dacht ik en door maar weer.
Stiekem in mijn achterhoofd een dreinend stemmetje: Het is gewoon RSI! Je zit te vaak achter je pc!
Dat stemmetje legde ik t zwijgen op tot ik een vriendin sprak die mij streng toesprak.
Ik moest naar dat stemmetje luisteren en een afspraak maken met mijn fysiotherapeut. Niet eigenwijs zijn en luisteren!
Maandag mailde ik schoorvoetend mijn fysio en hij mailde me meteen terug dat dit niet best klonk en of ik even wilde bellen om een afspraak te maken!
Ik raapte mijn moed bij elkaar en belde. De volgende dag kon ik al bij hem terecht. Het is een grote praktijk waar hij werkt met meerdere fysiotherapeuten maar ik wilde bij hem.
Hij is een jonge knul van ergens in de 20. Ik kwam daar en in zijn kielzog liep een nog jongere knul die het kennelijk nog aan het leren was. Of hij mee mocht kijken. In mijn achterhoofd houdend dat ik hoogstwaarschijnlijk daar, letterlijk, in mijn hemd moest gaan zitten, stemde ik toe.
Als eerste ging hij mij wat vragen stellen. Om dingen uit te sluiten wat het niet was, of zou kunnen zijn. Daarna mocht het jonge ventje wat vragen stellen. Als een konijn in koplampen keek hij mij aan en ook de ander fysiotherapeut die bemoedigend knikte.
Daarna nam hij het weer over en of ik even mijn bovenkleding wilde uittrekken. 2 jonge jongens waarvan 1 niet onknap, best een knappe vent die fysio van mij, en ik zit daar in mijn hemd. Denkend aan mijn vetrol die niet al te flatteus zich laat zien als ik zit, nam ik plaats op de bank.
De fysio begint zijn onderzoek. Ik moet mijn arm zover mogelijk omhoog doen, maar dat gaat niet zonder pijn. Hij duwt op mijn rug, tussen mijn schouderbladen. Vraagt naar mijn leeftijd terwijl ik mijn nek buig. Op mijn ’42′ zegt hij tegen ‘stagiaire’: ‘Voor iemand van haar leeftijd is ze hier (hij klopt tussen mijn schouderbladen) vrij stijf’. Nou lekker dan!
‘Heb je wel eens paard gereden?’, Vraagt hij me vervolgens. Nou dat is erg lang geleden, toen ik nog een puber was. Hij vraagt me wijdbeens op de behandelbank te gaan zitten. Nou is dat wel lang geleden maar volgens mij is een paard niet zo breed!!
Hij vraagt mij mijn handen in elkaar haken en achterin mijn nek leggen. ‘Hang maar achterover tegen mij aan’. Zegt hij. Nu vraagt niet ieder dag een knappe jongeman met erg mooie ogen dat maar ik denk in mezelf: weet je dat heel erg zeker jochie? Met mijn vólle gewicht? Hij ziet me kijken en zegt nog een keer: ‘Toe maar’. God zegen de greep, denk ik en vervolgens grijpt hij me dan ook flink vast. Met zijn armen helemaal om mijn armen heen wil hij me dus gaan kraken. Dat heeft hij al eens eerder gedaan maar niet zo! Dat gaat dan dus ook niet en hij vraagt me te gaan liggen. Als ik lig moet ik weer mijn armen achter mijn nek leggen en hij legt een blokje onder mijn rug. Wat hij precies doet en hoe ik weet het niet maar hij pakt me op een bepaalde manier vast, ik voel zijn vingers onder mijn rug en ineens hoor ik: Krak! ‘Dat was m’. Zegt hij opgelucht.
Nou en opgelucht ben ik zeker! Ik heb ineens minder pijn en het voelt zalig! Wanneer mag ik weer? Donderdag, zegt hij. O zalig, weer onder handen genomen te worden en hopelijk straks helemaal pijnvrij!
Die avond slaap ik als een roos en hoewel ik meeste nachten een aantal keer wakker wordt van de pijn, slaap ik die nacht zo goed als door!
Ik had dus toch eerder moeten gaan.
Och, eigenwijs is ook wijs tenslotte…
© KH
