lamgeslagen
het is alsof ik langzaam steeds dieper en dieper zak in het moeras. Hoe hard ik ook vecht eruit te komen, het moeras blijft trekken. Als een vlieg zit ik gevangen in het vliegenweb. Heb me losgetrokken. Ben weggevlogen maar toch zit er nog een pootje vast. Ik spartel en spartel. Wetende dat ik moet opschieten ….
"het spijt ons. Er is weer iets gevonden. Het ligt ….bla, bla, bla……..opereren is waarschijnlijk mogelijk….bla, bla, bla….overleggen……volgende week bespreken …..bla, bla , bla"
Woede (waar kan ik iets volledig in elkaar slaan?) ,ongeloof, verdriet en angst…alles vliegt door me heen. Onzekerheid (waar kan wie wat voor me betekenen) , onmacht. Als zwemmen in een oceaan waar de weg ook niet wordt aangegeven.
Het voelt benauwend. Het voelt lamgeslagen. Waar is mijn vechtlust? Hoe kan ik die vinden nu het de derde keer wordt aangesproken? 40 is jong…..veel te jong. Alleen daaruit moet ik mijn vechtlust al halen. Mijn kindren hebben me nodig. De mensen om me heen. Maar dat ook echt zo voelen…..waar is het gebleven?
Het is het koppie onder gegaan. Door wederom een enorme golf. Het spartelt en verslikt zich. Dreigt te verzuipen. Even is het (bijna) gedoofd. En overheerst de angst. De paniek.
Toch smeult het ergens. Heel zacht. Ik voel het. Vandaag. Een heel klein smeulentje kooltje. Het is zaak het rustig aan te wakkeren zodat het straks volop kan branden.
Jacob