Lief! Hond knuffelt meisje
Dit is lief. Deze pup krijgt maar geen genoeg van deze baby.
Dit is lief. Deze pup krijgt maar geen genoeg van deze baby.
Wat voor de een ondraaglijk is, is voor de ander heel normaal. Hoe is het om een man te hebben die een geheim met zich meedraagt? De man van Marian draagt jurken.
Marian (46): ”Ik viel voor Henk juist omdat hij zo stoer en mannelijk is. Stoppelbaardje, brede schouders, lang: gewoon een echte vent.
In zijn armen voel ik me veilig en beschermd. Als hij in de tuin staat te hakken, in zijn oude spijkerbroek en versleten trui, kan ik hem nog steeds aantrekkelijk vinden. Maar als ik dan denk aan mijn stoere Henk in een zomerjurkje met spaghettibandjes kan ik wel huilen van ellende.
‘Mama, papa heeft jouw jurk aan.’ Ik kan me nog goed herinneren hoe Pol, onze dochter van vijf het tegen me zei, zomaar op een woensdagochtend, toen ik haar ziek had moeten ophalen van school. Ze was zelf naar boven gegaan om haar knuffel te pakken en meteen weer naar beneden gekomen. Intuïtief voelde ik meteen dat er iets mis was. Met bonkend hart liep ik de trap op, opende de slaapkamerdeur en zag Henk daar staan, naakt, terwijl hij iets achter in de kast frommelde. Ik verstijfde. ‘Weet jij waar mijn rode overhemd is?’, vroeg hij nonchalant. ‘Ik kan het nergens vinden.’ Zonder iets te zeggen, wees ik naar zijn deel van de kast, draaide me om en pakte een aspirientje voor Pol uit de badkamer. Henk kwam naar beneden in zijn rode overhemd, ontweek mijn blik toen hij me zoende en vertrok naar een lunchafspraak.
Ik voelde me ellendig, maar toch wist ik mijn dochter luchtig te vertellen dat papa binnenkort een toneelstukje moest doen voor een feestje op zijn werk, en dat hij een vrouw moest spelen. Pol knikte ernstig. Een toneelstuk, dat begreep ze wel.
Diezelfde avond heeft Henk me alles opgebiecht, huilend. Dat hij zich pas compleet voelt als hij af en toe in vrouwenkleren kan lopen. Dat het sterker is dan hijzelf. Ik heb hem nog nooit zo verdrietig gezien als die avond, en uiteindelijk heb ik mijn armen om hem heen geslagen en gezegd dat ik het oké vind, dat ik niet minder van hem zal houden.
Hij was zó opgelucht. Sinds ons gesprek heeft hij zelf vrouwenkleding aangeschaft en gaat hij ongeveer een keer per week naar boven om zich te verkleden. Ik wil hem niet in die kleren zien. Nagelbijtend wacht ik dan beneden tot hij ‘klaar’ is.
Ik probeerde het écht, hem te accepteren zoals hij is. Maar ik merk dat mijn gevoel voor Henk is veranderd. Ik kan hem niet meer zien als de man bij wie ik kan schuilen, ik merk dat ik me steeds meer voor hem afsluit. In bed ga ik zo ver mogelijk bij hem vandaan liggen. Dat is niet goed, ik weet het, maar kan iemand mij misschien vertellen hoe ik hiermee om moet gaan?”
Heb jij iets soortgelijks meegemaakt? Mail dan jouw verhaal naar onlinderedactie@libelle.nl.
De mooiste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
1Tekst: Krista Izelaar. Beeld: iStock
Wat voor de een ondraaglijk is, is voor de ander heel normaal. Hoe is het om een man te hebben die een geheim met zich meedraagt? De man van Marian draagt jurken.
Marian (46): ”Ik viel voor Henk juist omdat hij zo stoer en mannelijk is. Stoppelbaardje, brede schouders, lang: gewoon een echte vent.
In zijn armen voel ik me veilig en beschermd. Als hij in de tuin staat te hakken, in zijn oude spijkerbroek en versleten trui, kan ik hem nog steeds aantrekkelijk vinden. Maar als ik dan denk aan mijn stoere Henk in een zomerjurkje met spaghettibandjes kan ik wel huilen van ellende.
‘Mama, papa heeft jouw jurk aan.’ Ik kan me nog goed herinneren hoe Pol, onze dochter van vijf het tegen me zei, zomaar op een woensdagochtend, toen ik haar ziek had moeten ophalen van school. Ze was zelf naar boven gegaan om haar knuffel te pakken en meteen weer naar beneden gekomen. Intuïtief voelde ik meteen dat er iets mis was. Met bonkend hart liep ik de trap op, opende de slaapkamerdeur en zag Henk daar staan, naakt, terwijl hij iets achter in de kast frommelde. Ik verstijfde. ‘Weet jij waar mijn rode overhemd is?’, vroeg hij nonchalant. ‘Ik kan het nergens vinden.’ Zonder iets te zeggen, wees ik naar zijn deel van de kast, draaide me om en pakte een aspirientje voor Pol uit de badkamer. Henk kwam naar beneden in zijn rode overhemd, ontweek mijn blik toen hij me zoende en vertrok naar een lunchafspraak.
Ik voelde me ellendig, maar toch wist ik mijn dochter luchtig te vertellen dat papa binnenkort een toneelstukje moest doen voor een feestje op zijn werk, en dat hij een vrouw moest spelen. Pol knikte ernstig. Een toneelstuk, dat begreep ze wel.
Diezelfde avond heeft Henk me alles opgebiecht, huilend. Dat hij zich pas compleet voelt als hij af en toe in vrouwenkleren kan lopen. Dat het sterker is dan hijzelf. Ik heb hem nog nooit zo verdrietig gezien als die avond, en uiteindelijk heb ik mijn armen om hem heen geslagen en gezegd dat ik het oké vind, dat ik niet minder van hem zal houden.
Hij was zó opgelucht. Sinds ons gesprek heeft hij zelf vrouwenkleding aangeschaft en gaat hij ongeveer een keer per week naar boven om zich te verkleden. Ik wil hem niet in die kleren zien. Nagelbijtend wacht ik dan beneden tot hij ‘klaar’ is.
Ik probeerde het écht, hem te accepteren zoals hij is. Maar ik merk dat mijn gevoel voor Henk is veranderd. Ik kan hem niet meer zien als de man bij wie ik kan schuilen, ik merk dat ik me steeds meer voor hem afsluit. In bed ga ik zo ver mogelijk bij hem vandaan liggen. Dat is niet goed, ik weet het, maar kan iemand mij misschien vertellen hoe ik hiermee om moet gaan?”
Heb jij iets soortgelijks meegemaakt? Mail dan jouw verhaal naar onlinderedactie@libelle.nl.
De mooiste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
1Tekst: Krista Izelaar. Beeld: iStock
Door het coronavirus zijn we genoodzaakt om veel meer tijd thuis door te brengen en als we de politie mogen geloven heeft dat ook een positief gevolg. Inbrekers hebben tijdens de herfst- en wintermaanden namelijk opvallend minder vaak hun slag geslagen in woningen.
Van oktober vorig jaar tot en met maart dit jaar vonden er volgens de politie zo’n 13.500 woninginbraken plaats, terwijl er een jaar eerder in dezelfde periode 22.000 woninginbraken werden geregistreerd. Dit is een daling van maar liefst 40 procent.
Volgens een woordvoerder van de politie hebben de dalende cijfers alles te maken met het feit dat mensen veel meer thuis zijn vanwege de coronapandemie. “Inbrekers worden ook sneller gepakt omdat ze zichtbaarder zijn. Dat zien wij terug in de analyse van de heterdaadarrestaties”, zo vertelt de woordvoerder aan AD. “Ook het oplossingspercentage is afgelopen jaar gestegen.” Helaas betekent dit ook dat er een duidelijke verschuiving zichtbaar is naar criminele activiteiten op het internet. Cybercrime nam het afgelopen jaar namelijk met maar liefst 127 procent toe ten opzichte van een jaar eerder.
Toch is er volgens de politie al langer sprake van een positieve trend als het gaat om woninginbraken en is dus niet alles toe te schrijven aan de pandemie. Waar er in 2012 nog bijna 100.000 (pogingen tot) inbraken waren, was dat aantal in 2018 al gehalveerd. “De daling is te verklaren door jarenlange campagnes van de overheid en verzekeraars. Er is meer bewustzijn en mensen doen meer om een inbraak te voorkomen,” aldus inbraakexpert Youri van der Avoird in een eerder interview met AD. Veel mensen hebben het hang- en sluitwerk van hun woningen aangepakt en daarnaast is er ook nog eens meer toezicht van buurtpreventieteams en camera’s.
Zó laat je je huis veilig achter als je op vakantie gaat:
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
1Bron: AD. Beeld: Getty
Door het coronavirus zijn we genoodzaakt om veel meer tijd thuis door te brengen en als we de politie mogen geloven heeft dat ook een positief gevolg. Inbrekers hebben tijdens de herfst- en wintermaanden namelijk opvallend minder vaak hun slag geslagen in woningen.
Van oktober vorig jaar tot en met maart dit jaar vonden er volgens de politie zo’n 13.500 woninginbraken plaats, terwijl er een jaar eerder in dezelfde periode 22.000 woninginbraken werden geregistreerd. Dit is een daling van maar liefst 40 procent.
Volgens een woordvoerder van de politie hebben de dalende cijfers alles te maken met het feit dat mensen veel meer thuis zijn vanwege de coronapandemie. “Inbrekers worden ook sneller gepakt omdat ze zichtbaarder zijn. Dat zien wij terug in de analyse van de heterdaadarrestaties”, zo vertelt de woordvoerder aan AD. “Ook het oplossingspercentage is afgelopen jaar gestegen.” Helaas betekent dit ook dat er een duidelijke verschuiving zichtbaar is naar criminele activiteiten op het internet. Cybercrime nam het afgelopen jaar namelijk met maar liefst 127 procent toe ten opzichte van een jaar eerder.
Toch is er volgens de politie al langer sprake van een positieve trend als het gaat om woninginbraken en is dus niet alles toe te schrijven aan de pandemie. Waar er in 2012 nog bijna 100.000 (pogingen tot) inbraken waren, was dat aantal in 2018 al gehalveerd. “De daling is te verklaren door jarenlange campagnes van de overheid en verzekeraars. Er is meer bewustzijn en mensen doen meer om een inbraak te voorkomen,” aldus inbraakexpert Youri van der Avoird in een eerder interview met AD. Veel mensen hebben het hang- en sluitwerk van hun woningen aangepakt en daarnaast is er ook nog eens meer toezicht van buurtpreventieteams en camera’s.
Zó laat je je huis veilig achter als je op vakantie gaat:
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
1Bron: AD. Beeld: Getty
