Operatie “Blote kont”
Finn is al weken koortsig, afgezien van hier en daar een ‘goeie’ dag. Op zich is ‘ie meestal lekker vrolijk, maar omdat het nu al zo lang aanhoudt zijn we vanmorgen met hem naar de huisarts gegaan. Oortjes waren inmiddels opgeknapt, keel zag er goed uit, dus tot zover geen problemen. "Ik wil eerst nog wat urine van hem onderzoeken om te kijken of hij blaasontsteking heeft.", zei ze, "Als dat het is, dan hoeven we niet onnodig bloed bij hem af te nemen. Als het geen blaasontsteking is, dan moet er alsnog bloed afgenomen worden. Jullie kunnen een plaszakje halen bij de assistente."
Oké, op naar de assistente dus. Plaszakje meegenomen en thuis meteen maar aangebracht. Dat was op zich al een heel gefrummel: het is namelijk een plastic zakje met een gaatje ter grootte van een peuterpiemeltje erin en daaromheen een flink plakgedeelte wat je dan als een sticker op de huid eromheen (de huid boven het piemeltje en de balzak dus) moet plakken. Finn was er niet blij mee, maar aangezien hij nog niet op commando kan plassen had hij weinig te willen. Luier eroverheen en lopen maar weer. Na 5 minuten had hij er nul komma nul last meer van.
Zo’n slordige 2 uur later bleek het zakje nog steeds leeg, maar omdat Finn’s balzakje er door het plakgedeelte aardig geïrriteerd uitzag, heeft Robert ‘m er af gehaald. Tja, teleurstellend resultaat dus. Maar er móét een plasje geproduceerd (en opgevangen) worden. En dus sjeesde ik op en neer naar de stad om bij de Prénatal een po te kopen. We zijn namelijk nog niet begonnen met zindelijkheidstraining dus een potje hadden we nog niet. Ik heb meteen ook maar een opzetstuk voor op het toilet gekocht, voor het geval hij liever op de wc wilde. Een half uur later zat Finn, die inmiddels een volle fles thee op had, met z’n blote kont op het potje. Tijd en gelegenheid genoeg, dachten we. Fout. Na precies 40 seconden vond mijnheer het wel welletjes en wilde hij opstaan om z’n eigen gangetje weer te gaan. Hem afleiden met speelgoed vertraagde dat met nog eens 40 seconden, maar toen wilde hij toch echt heel graag van het potje af. Het leek me niet verstandig hem op het potje te ‘dwingen’, want dan wil hij er straks nooit meer op. Dus toen moest de trucendoos open
Truc 1:
Mama gaat op de wc plassen in de hoop dat Finn dat vervolgens ook wil doen…het monkey-see-monkey-do-principe. Resultaat: Finn kijkt uiterst gebiologeerd naar wat mama allemaal doet (ze wordt wel érg enthousiast van haar eigen plasje hè?) maar vertikt het vervolgens om te blijven zitten.
Truc 2:
Mama laat Finn gewoon in z’n blote kont door het huis heen lopen en loopt er als een idioot met een maatbeker achteraan. We hebben plavuizen dus hoe groot kan de schade zijn? Resultaat: Finn loopt prinsheerlijk – maar kurkdroog – te genieten van z’n vrijheid en mama voelt zich vele malen belachelijker dan het er toch al uit ziet.
Truc 3:
Mama zet het potje op het aanrecht, pontificaal voor het raam, zet Finn er op en geeft hem een biscuitje ter afleiding. Uiteraard blijft mama erbij staan…ze zet zelfs de kraan op een ‘pies’straaltje open in de hoop dat het geluid de aandrang tot het lozen van het gouden goedje doet verhogen. Resultaat: Finn houdt het verbazingwekkend lang vol op het potje, zwaait naar alles en niets, speelt met plastic bekers, scheurt de verjaardagskalender bijna van de muur, neemt een paar flinke teugen sinaasappelsap maar houdt het (zelfs nadat papa het een kwartiertje heeft overgenomen) tot grote frustratie van mama NOG…STEEDS…DROOG!
In tegenstelling tot Finn’s blaas is mama’s trucendoos inmiddels wél leeg. De huisarts adviseert het te blijven proberen totdat het lukt (makkelijker gezegd dan gedaan). Ondertussen houd ik me aanbevolen voor de tip om het koppige plasje tevoorschijn te krijgen!
Komt u maar…..
